Μεταφρασμένες σκιές

Ένα μικρο απόσπασμα απο μια ιστορία που γράφω

Άφησε να ακουστεί το ανατριχιαστικό τρίξιμο καθώς περπατούσε στο παλιό ξύλινο πάτωμα.

  Όσες φορές και αν είχε πατήσει πάνω σε εκείνο το πάτωμα ποτέ δεν προκαλούσε τον παραμικρό θόρυβο,μια ζωή βημάτιζε ανάλαφρα και μαλακά,σαν σκιά,χωρίς να βιάζεται ή να καθυστερεί,μόνο που σήμερα  η μέρα ήταν  διαφορετική,σήμερα εμοιαζε να κουβαλούσε  ένα βάρος τόσο μεγάλο,τόσο αβάστακτο,άξιο αρκετά για να την καθηλώσει.Έσυρε την καρεκλά πρόχειρα σαν να μην είχε την δύναμη να την τραβήξει,μια ζωή την ανασήκωνε ήρεμα,προσεκτικά,με συγχρονισμένες κινήσεις σαν να ήταν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο.Κάθισε με μια κούραση ανόμοια με οποιαδήποτε  και κατάπιε όπως όπως έναν αναστεναγμό.Ποτέ της δεν αναστέναζε,μια ζωή ολα τα αντιμετώπιζε με ένα ζεστό χαμόγελο.Έλυσε τα μαλλιά της,έβγαλε τα δακτυλίδια της και τα πέταξε στο πάτωμα σαν να την φυλάκιζαν καιρό τώρα.Μια ζωή πρόσεχε τα πράγματα της  και κυρίως αυτά τα δακτυλίδια,ήτανε λέει ιερά για κείνη.Έκλεισε για λίγο τα μάτια της σαν να ήθελε να αποκοπεί απο την πραγματικότητα και αμέσως αναγράφηκε μια αγαλλίαση στο κουρασμένο πρόσωπό της.Τα άνοιξε απαλά και έπιασε τον εαυτό της να δακρύζει.Ποτέ της δεν δάκρυζε,μόνο απο χαρά.Έστρεψε το βλέμμα της προς την φωτογραφία πάνω στο τραπέζι.Ηταν η φωτογραφεία του.Ήταν ο,τι της έμεινε,η φωτογραφεία του και το παλιό του πιάνο.Την κοίταξε με ενα βλέμμα σαν να ήθελε να μπει μέσα,να ζήσει πάλι εκείνη την στιγμή και μετά ας μην ξανά ανέπνεε.Σκούπισε τα δάκρυα της με το μανίκι του μαύρου φορέματος της ελαφρά και χαμογέλασε κάπως απελπισμένα.Την έπιασε στα χέρια της και αρχισε να της μιλάει έντονα

"Όταν χάνονται οι άγγελοι τι προσευχές λένε;"

αποκρίθηκε στην φωτογραφία

"Τους ακούς;"

Συνέχισε με ενα υποταγμένο και ταυτόχρονα θυμωμένο ύφος.

 

"Τους ακούς τώρα;Τώρα απο εκεί τους ακούς;Τους ακούς να σε νανουρίζουν;Πες μου,τους ακούς;"

Ξέσπασε βουβά,σηκώθηκε απο την καρέκλα απότομα και πέταξε με δύναμη την κορνιζά με την φωτογραφία του στο πάτωμα αφήνοντας έναν λυγμό να της ξεφύγει .Στηρίχτηκε στην καρέκλα λες και ήταν έτυμη να καταρρεύσει.Ηρέμησε λίγο,σήκωσε την κορνιζά με την φωτογραφία απο το πάτωμα στοργικά και την τοποθέτησε ήσυχα πίσω στην θέση της ζητώντας της συγνώμη με χαμηλή φωνή.

"Σε αισθάνομαι δίπλα μου ακόμα,σε κάθε γωνία αυτού του μίζερου σπιτιού κρύβεσαι εσυ ,πίσω απο το κάθε τι,πίσω απο εμένα.Το πρωί παρατηρώ τις ηλιαχτίδες να μπαίνουν απο το μεγάλο παράθυρο του γραφείου σου και να σχηματίζουν την σιλουέτα σου,την σκιά σου.Την νύχτα καμιά φορά νομίζω οτι σε ακούω να μου παίζεις πιάνο και την μέρα πιστεύω οτι αν απλώσω το χέρι μου θα αγγίξω το δικό σου.Όταν κοιτάζω τα αστερία νομίζω οτι σχηματίζουν την μορφή σου να μου χαμογελάει και τότε είναι όλα όπως πρώτα.Είναι και δεν είναι.Είσαι και δεν είσαι εσύ.Κάλυψα με υφάσματα όλους τους καθρέφτες αυτού του παλιού σπιτιού,δεν θέλω πια να βλέπω το είδωλό μου,δεν θέλω να κοιτάζομαι στον καθρέφτη και να βλέπω ένα κενό απεριόριστο.Χωρίς εσένα δεν έχει πια σημασία.Σε θέλω δίπλα μου,θέλω να φωνάξω και να με ακούσεις,να πέσω και να με σηκώσεις,να κλάψω και να με παρηγορήσεις,να γελάσω και εσύ να χαρείς"

Γέλασε ειρωνικά.

"Βαρέθηκα να ανοίγομε σε μια κορνίζα.Θα σου πω μια τελευταία καληνύχτα μήπως και με ακούσεις."

"Όνειρα γλυκά ατίθασε άγγελε,να προσέχεις όπου και αν ταξιδεύεις" 

                                                                                                                                              

                                                                                                                                                                 Μ

οδός Χριστουγέννων

Αγαπητέ κύριε χιονάνθρωπε,

   Πρέπει να πάνε εφτά χρονιά,ίσως και παραπάνω,δεν ξέρω,δεν θυμάμαι,απο την τελευταία φορά που σου έστειλα κάποιο γραμμα.

 Είσαι καλά;Άλλαξες καθόλου;Έχω να μάθω νέα απο εσένα πολύ καιρό,μην μου κρατάς όμως κακία που δεν σου έστειλα πιο πριν,κράτα σε εκείνους που μου έλεγαν πως μεγάλωσα και πως πρέπει να προχωρήσω.

 Έχεις τόσο καιρό να με επισκεφτείς που έχω ξεχάσει πολλά απο εσένα,το ξέρεις οτι πάντα είσαι ευπρόσδεκτος για τσάι.Φτιάχνω πολύ καλύτερο τσάι απο οτι θυμάσαι,αλλά αυτό ίσως να το διαπιστώσεις μόνος σου.

Όσο για μένα άλλαξα αρκετά,εξωτερικά και εσωτερικά αλλά πάντα θα μαι με κάποιον τρόπο το ίδιο οκτάχρονο κοριτσάκι που θυμάσαι και αγαπάς απο εκείνους τους παλιούς όμορφους καιρούς.

Ακόμα φτιάχνω χριστουγεννιάτικες κάρτες και ακόμα σε σχεδιάζω στο πίσω μέρος τους.Σου έχω όμως κάποια άσχημα νεα...

Ναι,τελικά έγινε αυτό που φοβόμασταν,ο κόσμος πλέον δεν στέλνει χριστουγεννιάτικες κάρτες,τις θεωρεί ασήμαντες,χάσιμο χρόνου.Ουσιαστικά δεν στέλνει καθόλου κάρτες,οχι μόνο χριστουγεννιάτικες,και αυτό το συνειδητοποίησα πιο πολύ φέτος οπού έλαβα μόνο μια.Ξέρεις πόσο χαρά μου δίνουν οι ευχές στις χριστουγεννιάτικες κάρτες...

 Για να ξέρεις εμείς εδώ τώρα έχουμε παραμονές Χριστουγέννων,ναι η αγαπημένη μας γιορτή αν θυμάσαι καλά κύριε χιονάνθρωπε,και δυστυχώς ο κόσμος παραμένει όπως τον άφησες,όσο αποχαυνωμένος ήταν ,ίσως να ναι και λίγο περισσότερο αυτήν την φορά.

 Φέτος που λες αγαπημένε μου έχουμε τις πιο νεκρές παραμονές Χριστουγέννων που ζήσαμε ποτέ.Έχουν συμβεί πολλά άσχημα πράγματα και οι άνθρωποι δεν έχουν όρεξη για Χριστούγεννα,το βλέπουν μόνο σαν ένα μεγάλο έξοδο πιστεύοντας στην επιφανειακή ιδέα αυτής της μαγιάς που ξέρω εγώ και εσύ πως να ζούμε.

 Που λες Χριστούγεννα πια δεν είναι να πεις ευχές δυνατές στον άλλον και να τις εννοείς.Χριστούγεννα λέει ο κόσμος έμμεσα είναι να στολίσεις με τα πιο ακριβά στολίδια το δεντρό σου.Να βλέπεις το δεντρό και χάνεις το δάσος.Χριστούγεννα πια δεν είναι να δώσεις οτι μπορείς σε εκείνους που το έχουν ανάγκη αλλά είναι να πάρεις οτι μπορείς για να σώσεις τον εαυτό σου.Χριστούγεννα που λες πλέον δεν είναι η αγάπη,δεν είναι τίποτα,είναι απλά μια μέρα αργίας.

Όσο αφορά την ευγένεια αυτές τις μέρες είναι ενα άλλο θέμα.Υπήρχε λίγο κάποτε,δεν λέω άλλα τώρα είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ.

 Εμείς όμως θα συνεχίσουμε να τραγουδάμε Χριστουγεννιάτικα τραγούδια,θα μαστέ καθισμένοι στο χαλί μπροστά απο το τζάκι,θα συνεχίσουμε να στέλνουμε χριστουγεννιάτικες κάρτες,θα συνεχίσουμε να δίνουμε,θα συνεχίσουμε να εννοούμε τις ευχές που θα λέμε και θα προσφέρουμε σε εκείνους που χρειάζονται γιατί αυτό είναι Χριστούγεννα.

   Ή μάλλον σε περίπτωση που τελικά αποφασίσεις να με επισκεφτείς,άστο το τζάκι καλύτερα,ας ισχύουν όμως όλα τα άλλα.

Θα σου στέλνω συχνά πυκνά να σου λέω τι γίνεται.

Δεν σε ξεχνάω,μην με ξεχάσεις

το οκτάχρονο κοριτσάκι σου....

                                                  Κατερίνα

Καιρός να ζήσουμε παιδί μου ξημερώνει

Θάψαμε στην άμμο λόγια ειρωνείας σε χαρτιά σαπισμένα
και ποιήματα ξεπλύναμε με θαλασσινό νερό
κάθε ξημέρωμα τα λάθη μας μετρούσα ένα-ένα
και τις σκιές μας διαμέλιζα στο τότε δειλινό



Γάσα σφιχτή νιώθεις πια το πούσι να σε πνίγει
και τα κύματα της ψυχής σου να στοιχειώνει
η σιωπή στην άδεια παραλία λες πως λήγει
και εσύ ψάχνεις για ουρανό που να θαμπώνει.



Λυγίζεις κάποιες παλιές αγάπες σε κάθε ήσυχο σούρουπο
ύστερα τις κάνεις στάχτη και την αφήνεις αμετανόητα ο Όστριας να πάρει
διάφανο έκανε αμέσως το φεγγάρι
και όρκο ατόφιο έδωσε πως θα γυρίσει πίσω .




Υστερική φωνή σου ακούγεται το σφύριγμα της σοροκάδας
και εγώ υποκλίνομαι ανήμπορη στο δυνατό φως των ματιών σου
το φως σου για μένα το πιο αληθινό του κόσμου
γιατί παίρνει την μορφή του βασιλιά της αγριάδας.



"Καιρός να ζήσουμε παιδί μου ξημερώνει"

"H λιποταξία της Χιονάτης"

Αν μπορείς περίμενέ με,ξύπνησες και όμως ο ήλιος δεν ανέτειλε ακόμη

Φυσάει,φυσάει πολύ.

Θα αφήσω την σπίθα του κεριού που τρεμοπαίζει μπροστά στα μάτια μας να μου πει παραμυθία για κάστρα κριμένα πίσω απο μαγεμένους λέει τοίχους και εσυ θα μείνεις πάλι μαζί μου να με κρατήσεις αν ζαλιστώ

 Οι δρόμοι μας είναι έρημοι και παγωμένοι

και εμείς έρμαια,για άλλη μια φόρα θα τους διασχίσουμε αφήνοντας μια κριμένη αισιοδοξία να εννοηθεί πίσω απο την φαινομενικά εκτεταμένη λύση της διαδοχικής απάρνησης που μας υπόδειξε κάποτε ένας κουφός βάτραχος.

 Ίσως να μπορείς να σβήσεις το μονοπάτι του γυρισμού,δεν έχει πια και πολλή σημασία τώρα που η τριανταφυλλιά στον κήπο μας μαράθηκε,δεν κράτησε την υπόσχεσή της τελικά.
Αν έπεφταν αστέρια θα σου έλεγα να σπαταλήσεις τις ευχές μας εις μνήμην κάποιον παλιών επανασυνδέσεων που ζήσαμε τότε,αλλά επειδή ο βασιλιάς τον μυρμηγκιών μου είπε μυστικά οτι δεν θα δούμε αστέρια σήμερα ας πιούμε έστω σε αυτό.

 Η μάλλον οχι,ας πιούμε στην ψεύτρα τριανταφυλλιά μας.

 Και εσυ συνέχισες να τραγουδάς και έδωσες ονόματα στις κόκκινες κουκκίδες του τοίχου χωρίς να αφουγκράζεσαι ιδιαίτερα καμιά τους.

 Δεν δίστασες να σπάσεις τους κρυστάλλινους κύκνους που μου είχες κάνει δώρο ρίχνοντας τους στο πάτωμα,αφήνοντας να ακουστούν τα γνωστά μας πια θροΐσματα την ώρα που πέφτουν κάτω.

Kάθε θρόισμα τους διαφορετική εικόνα στο μυαλό μου κολλημένη. 

  Κρίμα,και με συμβούλευαν συχνά εκείνοι οι κρυστάλλινοι κύκνοι.

  Κάθε κουκκίδα γραμμα στο γραφείο σου έγινε και όμως συνεχίζουν κάποιοι αγέρες να παρασύρουν  την ψυχή σου.

Φως πάλι φως η ψυχή που μάχεται.

Παίζεις στα αστέρια αστέρι μου ξανά τόσο αθόρυβα

μικρή η σπίθα σου λες και όμως εσυ χίμαιρα φωτιάς

και αν τα χρόνια που πέρασαν ονόμασες ανώριμα

εσώκλειστος παραμένεις μέσα στην ασφάλεια της σφραγισμένης σου σπηλιάς

Ευχή βουβή κάνεις σε κάθε πέρασμα του φεγγαριού

να καταπνίγεις τα θέλω σου και να τα ανταλλάσσεις με τα πρέπει

και μέσα στον χειμώνα που χαιρετάς υπομονετικά και δεν σε βλέπει σκέφτεσαι τα τραγούδια του καλοκαιριού

Σιγοτραγουδώντας ιστορίες παρανοϊκές αφηγείσαι τα ακαταλόγιστά σου έπη

Άλογο γρήγορο το πνεύμα σου και μένει η φαντασία σου δικιά του χαίτη

που δεν διστάζεις να την εμπλουτίσεις με μερικές προσμείξεις παραμυθιού

Αναρχικό μου πνεύμα,ακόμα νομίζω οτι ακούω τον ηχο της φωνής σου

δεν διαχώρισα ποτέ εσένα απο την ψυχή σου την ατίθαση

Λουλούδια νεκρά βλέπω τώρα να έχουν σκλαβώσει οι αγάρες

Σσσ,το ακούς;

Λένε πως σκότωσαν έναν άνεμο,τον Σιρόκο θαρρώ,με σιωπηλές κατάρες

King Of Ants

Ενα καλά εκτελεσμένο κονσέρτο η κάθε σου στιγμή αβέλτερε εαυτέ μου 
Θεατρική τραγωδία φαντάζει το κάθε σου απεγνωσμένο νεύμα
Ακόμα δίνεις δύναμη σε κάθε χαμόγελο του φεγγαριού
και χάνεσαι πάλι αθόρυβα μέσα στις σκιές οπού γεννήθηκες,οπού συνήθισες να παίζεις
Διακριτικά διασχίζεις κάθε μεριά της βουβής σου ταινίας οπού επέλεξες να ζεις
Μαριονέτα μου ατελείωτη 
Η οργή σου μεγάλη ακόμα
Κόβεις λουλούδια να προσφέρεις στους δολοφόνους σου
Έπλεξες εκατομμύρια ιστορίες για να με νανουρίσεις υποτακτικά 
Κοίταξέ με,κοιμάμαι
Σχεδιάζεις προσεχτικά την τελευταία σου σκηνή,είναι δυνατή όσο το χειροκρότημα
Ταξίδεψες μίλια ολόκληρα χωρίς να βγεις απο το κλουβί που μαζί με χιλιοειπωμένα παραμυθία σε φυλάνε
Μη σφίγγεις άλλο τους καρπούς μου,με πονάς
αγκάλιασε τώρα την προστασία του ασύλου σου σαν χρυσοκέντητη κουβέρτα και πες μου καληνύχτα
Τραύλισες αρκετά,τώρα τα ρόδα στον κήπο μου ανθίσαν

Forsaken lonesome love

_...Πού να σε βρω; Όλα εδώ αλλάξανε...Τι να σου πω;..Έτσι απλά,σωπάσαμε.Και πως να σε βρω;

Τι κάνεις; Ομόρφυνες;Άλλαξες ιδέες;Πας αλλού;...Σήμα κανένα..._

 Απομακρύνεσαι σιγά σιγά και τα βήματα πίσω σου καθώς φεύγεις σβήνουν 

Μαζί τους σβήνω και εγώ που έχω μείνει αμίλητη να σε κοιτάω.
Προσπάθησα τόσο πολύ να σου μιλήσω και απέτυχα άλλο τόσο..
Ταξίδεψα στα όνειρά σου δισταχτικά και έκλεψα την μόνη ηλιαχτίδα που φώτιζε τους εφιάλτες σου.
Τώρα στην θέση της θα τους φωτίζω εγώ.
Τόσο γλυκά εσύ να με σκοτώνεις και εγώ να σε κοιτάζω απαθής..
Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο,οτι ήταν μικροί θάνατοι οι κάθε μας χωρισμοί
ή οτι με κοίταζες στα μάτια όταν είχα δίκιο..
Όλα θολώνουν μέσα μου όταν προσπαθώ να θυμηθώ τι ήταν σωστό και τι οχι.
Ξέρεις,αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω,θα τα έφτιαχνa πάλι όλα.
Όλα...,ατόφια...,οσο τέλεια φτιαγμένα ήταν στην αρχή..Στην αρχή που τα συναντήσαμε προτού μας πιάσει η καταστροφική μανία μας και τα αφανίσουμε.
Δεν μπορώ όμως.
Δεν μπορώ να γυρίσω τον χρόνο.
Δεν μπορώ να ζω άλλο με εικόνες,δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ πάλι
Ο μόνος τρόπος πια να απαλύνουμε κάθε πληγή είναι να το ξεχάσουμε..και μετά με την σειρά του θα μας ξεχάσει και αυτό.
Και αν εκείνο θελήσει ποτέ
Θα μας θυμηθεί.
Θα ξαναχτίσει τα κατεστραμμένα
Θα επαναφέρει τα σβησμένα βήματά σου
Θα κάνει τα πάντα να ξαναγεννηθούν
Μέχρι τότε θα συνεχίσω να μην έχω σήμα σου.
Θα είμαι ευτυχισμένη.
Θα συνεχίσω να ζω στην ιδανική πραγματικότητα που με έκανες να ζω όταν έφυγες..
είμαι ισοβίτης πια εδωμέσα...
Θα συνεχίσω να προστατεύω το χρυσό κελί μου και να κρατάω τον κάθε ένα και το κάθε τι απ'εξω.
Να το ξέρεις πως είμαι ευτυχισμένη..το έχω συνηθίσει πια.το αποδέχτηκα..όλα εδώ είναι όμορφα..
Κάποιο φθινόπωρο ίσως να σε θυμηθώ πάλι τόσο δυνατά όσο σήμερα .
Αν σου είχα υποσχεθεί να μην με δεις ποτέ να κλαίω,θα κρατήσω την υπόσχεση μου

Αντίο..
Να προσέχεις

Μια φορά και έναν καιρό

 Και όταν η αυλαία πέφτει το φως σου χάνεται

   -Ψυχή μου

 Για μια μικρή πληγή άδικα τα δάκρυα σου έπεσαν
Κάθε στιγμή και ανάμνηση αφήνεις στον αέρα να πλανιέται και εσύ,
αγκαλιάζεις με συνεπεία την μικρή αυλή που συνήθιζες να συναντάς στα όνειρά σου
Και αν όλα τα άστρα στον ονειρικό σου ουρανό ξανά έλαμψαν
εσύ ισόβια σκοτάδι θα χεις στην καρδιά σου
 
 Διακόπτεις το μικρο μουσικό κουτάκι σου ξανά και ξανά
το κουρδίζεις ξανά και δώσ' του πάλι
διακεκομμένη ζάλη λες πως συναντάς
Τον εαυτό σου όμως να ρωτάς ποτέ δεν έπαψες
και τώρα απλά δικαίωμα διεκδικείς να περπατάς
πάνω στα κάστρα που κάποτε έκλεψες

Ακούς το ίδιο τραγούδι ξανά
εκείνο,το ήρεμο που την αυγή του ήλιου σου θυμίζει

-Αυγή μου

Ανασαίνεις βαριά και εσύ σαν όλες τις αυγές του κόσμου
Μικρή συντροφιά κρατάς σε κάθε χτύπο του ρολογιού
Και κάθε φορά που με φώναζες "φως μου"
διστακτικά άλλαζα χρώμα στο σκοινί που ακροβατούσες
αναζητούσες το νόημα της πιο ήσυχης ηχού
Μια φορά και έναν καιρό στα αστέρια ενός παραμυθιού ορκιζόσουν πως μ'αγαπούσες.

Oh how i long for the deep sleep dreaming,the goddess of imaginery light

-Και τότε τι μπορεί να είναι αληθινό μέσα στα όνειρα;

"Δεν μπορώ να σου εξηγήσω"της απάντησε..Είναι πολύ πάνω από τις δυνάμεις μου.Νιώθεις πως πετάς στα σύννεφα  και μια γλυκεία ζαλάδα σε κυριεύει..Παραμένεις παρόλα αυτά στο έδαφος όσο και αν νιώθεις οτι πετάς..Αρχίζεις να ελαφρένεις όλο και πιο πολύ,σε αγκαλιάζει και εσύ αποφασίζεις να αφεθείς.Σε ζεσταίνει η ασφάλεια του..είναι μαγικό και άπιστο στα μάτια σου μέχρι να συνειδητοποιήσεις οτι δεν θα κρατήσει για πάντα,θα διαλυθεί και θα σε πάρει μαζί του αλλά  εσύ ακόμα και τότε θα το αφήνεις να ζει μέσα σου.Έξω συννεφιάζει και το μίζερο δωμάτιο σου αποχτά άλλου είδους χρώματα,απρόσιτα...δεν εξηγείτε με λέξεις.Ξαφνικά στον μουντό σου τοίχο σχηματίζεται μια μεγάλη πόρτα και τότε η πόρτα ανοίγει και σε αφήνει να αγγίξεις τα πιο κρυφα σου όνειρα για ένα λεπτό χωρίς να βλέπεις ίχνος απο τους παλιούς σου εφιάλτες.Απελευθερώνεις τον εαυτό σου  και τον αφήνεις στα όνειρα σου και εκεινα μαλακά και φιλικά σε εσένα,αναλαμβάνουν να σε καθησυχάσουν με τα πιο γλυκά νανουρίσματα που άκουσες πότε κάνοντας σε να υποκλίνεσαι στην σκηνή του παραμυθένιου τους θεάτρου..Σε υπνωτίζουν,η μονή εικόνα που μπορείς πια να θυμάσαι καθαρά είναι η σπίθα του κεριού που τρεμοπαίζει μπροστά στα μάτια σου και σε κάνει τόσο φοβερά δισταχτικό για να καταφέρεις να περασεις απο την πόρτα πίσω στο αρχικό σου αδιάφορο κόσμο.

Ο κισσός των ονείρων σου σε τυλίγει οσο πάει και εξαπλώνεται μέσα σου όσο ποτέ ενώ η φαντασία σου παραμένει ατίθαση,φαίνεσαι ακόμα πιο ανάλαφρος.Μόλις αρχίζεις να εγκαταλείπεις αρχίζει και η ομίχλη σου να δημιουργείται μέχρι να γίνει τόσο πυκνή ώστε να μην ξεχωρίζεις πια την μικρή σπίθα του κεριού σου..Σε πιάνει να βρίσκεσαι σε ένα χιονισμένο τοπίο..τοπίο ανόμοιο με οποιοδήποτε άλλο βρισκόσουν ποτέ.Αναζητάς το φως του κεριού,το μόνο αληθινό μέσα στον ψεύτικο σου κόσμο.Οσο δεν το βρίσκεις τόσο αισθάνεσαι πιο φυλακισμένος...τότε η πόρτα αρχίζει να κλείνει και εσυ απαρνείσαι τον αδιάφορο κόσμο σου για να βρεις εκείνη την αληθινή σπίθα που επικράτησε μέσα στον  ψεύτικο σου κόσμο....

Ομως τώρα όλα μέσα στην ιδανική ησυχία σου σιγά σιγά αρχίζουν να σκοτεινιάζουν

Η σπίθα έσβησε..

Everything I've done, I've done for you. I move the stars for no one

 Παιδικές εικόνες επιστρέφουν σε εσένα μετά από καιρό σκληρότητας..Δεν συχώρεσες εύκολα,δεν το αρνήθηκες πότε αλώστε, μα όταν ξέφυγες απο τον ονειρικό σου κόσμο όλα φάνταζαν απειλητικά.Ξαφνικά όλα μετατράπηκαν σε παιδικές εικόνες πάλι,στις δίκες σου παιδικές εικόνες..τις αθώες,τις αληθινές και ο κόσμος γύρω σου που με την δεύτερη μάτια σου φάνηκε πιο αποφασισμένος από ποτέ μετατράπηκε σε μια απέραντη παιδική χαρά και εσύ άρχισες να ξεθαρρεύεις και να ξεσπάς σιγά σιγά.Δεν το πίστευες ή μάλλον δεν ήθελες να το πιστέψεις πως γινόταν να ζούσες σε κάτι που δεν θα μπορούσε πια να είναι ούτε το όνειρο σου ούτε ο εφιάλτης.Ήταν απλά παιδικές εικόνες,οι δίκες σου παιδικές εικόνες.Έμοιαζες έτυμος να ορμήξεις και να εξαφανίσεις κάθε ίχνος απο εκείνες τις κούνιες και τις τραμπάλες που ποτέ δεν ήταν εκεί όταν ευχόσουν να ταν.Ένα προς ένα από τα κομμάτια τους να κρατούσες και να αισθανόσουν την ασφάλεια της παιδικής κουβέρτας σου να σε τυλίγει ξανά..    

  Προσπάθησες αλλά δεν άντεξες ακόμα και τώρα που τα χιλιάδες χρωματιστά μπαλόνια που σου προσφέρθηκαν κάποτε,ήταν τα μόνα που μέσα στον μουντό σου κόσμο κράτησαν το ζωντανό χρώμα τους και ξεχώρισαν μέσα στις παιδικές ασπρόμαυρες σου εικόνες.Σε ανέβασαν ψηλά μαζί τους...Ήσουν ανάλαφρος ξανά και το ύψος που πάντα φοβόσουν σου φαίνονταν λιγότερο απειλητικό απο ποτέ.Αφέθηκες λοιπόν και εσύ μέσα στην παιδική σου πραγματικότητα,την δεχθήκες πίσω ξανά χωρίς να το σκεφτείς..

Ποτέ σου δεν συνειδητοποίησες πόσο πολύ μεγάλωσες.Έφτασε η στιγμή που εκείνα τα αμέτρητα χρωματιστά σου μπαλόνια,που σου είχαν ορκιστεί ότι θα σε προστατέψουν από το ύψος που τόσο πολύ φοβόσουν, έσκασαν μαζί με τον όρκο τους και έμεινες εσύ και οι ασπρόμαυρες παιδικές σου εικόνες.Γύρω σου, καθώς έπεφτες και έπεφτες και έπεφτες στο κενό ώσπου να πιάσεις πάτο, αρχισε να καταστρέφεται κάθε λεπτομερεια απο τις παλιές παιδικές σου εικόνες για άλλη μια φορά.Είχες πει πως τώρα το περίμενες άλλα ακόμα σου έρχονται τόσα πολλά στο μυαλό...

                

   ...Πάρκα,άδεια παγάκια,γενναίες ψυχές,κενές στιγμές,

αναμνήσεις,απαιτήσεις,αν ποτέ ρωτήσεις,πρόχειρες λύσεις,φύλλα πεσμένα,λόγια χαμένα,μέρη απομονωμένα,λέξεις που δεν ειπώθηκαν,φίλοι που ίσως πληγώθηκαν,ζεστές καρδιές,μικρές αγκαλιές,δύναμη της πίθου,ιστορίες μικρού παιδιού,παραμύθια,στολίδια,αναμνήσεων κουτάκια χαμένα,τετράδια με μελάνι ποτισμένα,ανοιχτά παράθυρα,κάποιου αγνώστου λάφυρα,άγκυρα,βροχές,στροφές,απόστροφες,συντροφιές,διαστροφές,αλαζονείες,αγρυπνίες,ησυχίες,δώρα,φόρα,κατηφόρες,κάγκελα ψηλά,μαλλιά μακριά,κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους ζητώντας απίστευτους και άπιαστους μύθους,μικρές κατακτήσεις,μικρών αγώνων διεκδικήσεις,αδικοχαμένα έπαθλα,προσπάθησα να σου ξεφύγω αλλά σε έμαθα.χιλιάδες πεταλούδες,πριγκίπισσες και καλά ροκούδες,χρώματα,σώματα,χώματα,ελλείψεις,συζητήσεις,μπορώ να γελάσω,προσπαθώ να μην ξεσπάσω,γράμματα,θαύματα,νανουρίσματα ρυθμικά,παραμυθία μαγικά,παραλίες άδειες,θάλασσες άγριες,ζητούσες σεβασμό,κλάματα σε κάποιον αποχαιρετισμό,πάθη απλά,λάθη τραγικά,ξένοι ρυθμοί,ήχοι ανατριχιαστικοί,αξιοθαύμαστες περιηγήσεις,του ηλίου δύσεις,κολύμπι σε μεγάλο βάθος,εκείνο το ακαταλόγιστο σου θράσος,αγένεια μεγάλη,φθινοπώρου ζάλη,σε χάνω,μελωδίες απο πιάνο,λουλούδια πατημένα,λογία του αέρα χαμένα,ποιητές ξεχασμένοι,φωτιά αναμμένη,μυρωδιές σπιτικές,μουσικές αναρχικές,φρεσκοβαμμένοι τοίχοι,πολύτιμοι λίθοι,καλογραμμένοι στίχοι,πρόσωπα χαμογελαστά,παιχνίδια ζωηρά,διαδρομές μακρινές,λάμψεις σπαστικές,ξεχάστηκες,χρωματιστές καραμέλες,λευκές νύχτες και άλλες νουβέλες,άνθρωποι δισταχτικοί,ψάχνοντας για κάποια διαφυγή,σκονισμένη σοφίτα,μια αναπόφευκτη ήττα,διχασμένες προσωπικότητες,ονείρου άπιαστες τελειότητες,δάση πυκνά,

ανθρωπάκια ταπεινά που προσπαθούν να ξεγελάσουν τις ασπρόμαυρες παιδικές τους εικονες θαρρώντας πως ξεγελιούνται..

Ταξιδεύεις παντού και είσαι ακόμα εδώ

With the lights out,it's less dangerous...

                                     

                 It's friday.I'm in love

Νοσταλγώ ένα από αυτά τα φθινοπωρινά παρασκευιάτικα απογεύματα...Ναι,εκείνα με το ντεμι κλίμα και την απαλή βροχούλα...Εκείνα που κάθεσαι στο σπίτι με ένα φλιτζάνι τσάι,ακούς ελαφριά κομμάτια πιάνου και έξω συννεφιά και βροχή...Να και κάτι που μπορώ να πω πως είναι από τις λίγες συνήθειες που δεν σκοπεύω να αλλάξω φέτος..Ούτε φέτος ούτε του χρόνου ούτε ποτέ...από τις καλύτερες στιγμές του χρόνου αν και ίσως όχι τόσο έντονη όσο άλλες ούτε στο μισό και κάπως αντικοινωνική αλλά έχει κάτι που πραγματικά με γαληνεύει...Τσάι,βροχή,πιάνο,ζωγραφική και κάποιες φορές αυτό που θα μπορούσε να πάρει την θέση της μουσικής θα ήταν μια καλή ταινία εκ των 70s..Πιθανά μια απο τις παλιές ασπρόμαυρες της Χαμερ..Σας ακούγετε πολύ ήσυχο για να περνάει κάποιος τα φθινοπωρινά παρασκευιατικα βροχερά απογεύματα? Ναι,μπορεί και να ναι αλλά για έμενα είναι κάτι σαν αντίδοτο....Μια ευκαιρία να αδειάσεις,να σκεφτείς και να ξεφύγεις..Άλλωστε όταν χτυπιέσαι όλη μέρα κάθε μέρα επί μονίμου βάσεως σε άλλους ρυθμούς πιο γρήγορους,πιο θορυβώδεις ,πιο"σκληρούς και ανελέητους"κάποιες φορές ένα διάλυμα είναι απαραίτητο!..Δεν μπορώ να πω οτι δεν μου άρεσε το καλοκαίρι,αντίθετα το αγάπησα πιο πολύ από κάθε άλλη φορά...κάθε χρόνο όλο και περισσότερο απλά το φθινόπωρο είναι το κάτι διαφορετικό..είναι μαγικό...Σε υπνωτίζει με όλες του τις δυνάμεις...Καταρρέεις στην αγκαλιά του μαζί με τα φύλλα των δέντρων που πέφτουν, νιώθοντας μεγαλύτερη δύναμη μέσα στην αδυναμία που ξέρεις πια να κρύβεις καλά...Ίσως να είναι κάτι σαν αποτοξίνωση από κάθε έντονο τρόμαγμα.. ναι από εκείνα,θυμάσαι?εκείνα που αποζητούσες με ζήλο το καλοκαίρι και κάθε περασμένο καλοκαίρι..Εκείνα που παρακαλούσες να σε αποτελειώσουν με τον πιο σκληρό και μαζί απελευθερωτικό και γλυκό τρόπο που μπορούσαν..εκείνα που έλεγες πως δεν θα ξεχάσεις και όμως τα ξέχασες...και μετά σε ξέχασαν και αυτά με την σειρά τους...Ναι, εκείνα λοιπόν που δοκίμασες να σκοτώσεις αλλά έζησαν.Τώρα κάθε είδους νέου τραντάγματος πιο ευπρόσδεκτο απο πότε μαζί με το αντίδοτο των παρασκευιατικων βροχερών φθινοπωρινών απογευμάτων..ναι εκείνων λοιπόν με την ζωγραφική και το πιάνο, που κλείνεις τα πάντα και κλείνεσαι και εσύ ψυχικά..Ξαναβρισκεις τον χαμένο και φθαρμένο πια μικρο εαυτό σου και αρχίζεις να θυμάσαι το γιατί οι λέξεις αποξένωση και αποτοξίνωση μοιάζουν τόσο πολύ..Το παραδέχεσαι,αναζητάς άρρωστα λίγες ώρες ησυχίας..την συνδυάζεις σε μεγάλο βαθμό με την μοναξιά εσυ,αναιδές ,μικρόψυχο,δειλό,άλλο εγω που κρύβεσαι πίσω από τις σκιές του κόσμου,εσύ που κουράστηκες να τρέχεις πίσω απο κάτι που δεν φτάνεις και όμως εσύ λοιπόν το αναιδές,μικρόψυχο,δειλό κριμένο άλλο εγώ τρέμεις στην ιδέα της απόλυτης μοναξιάς και αν οι δυνατοί είναι εκείνοι που μπορούνε να λυγίζουν σαν τα μεγάλα δεντρά στις θύελλες τότε ναι, τα κατάφερες αναιδές μικρόψυχο δειλό κριμένο χρονιά τώρα στις σκιές του κόσμου άλλο εγώ...Και μετά απο αυτό? τι έκανες μετά απο αυτό?Κατάντησες τελικά ξεχασμένο όσο και αν προσπάθησες να το κρατήσεις...και τότε πια ειναι η διάφορα που διεκδίκησες με τόσο κόπο?

Απλά από τότε κάθε μέρα έγινε παρασκευιατικο φθινοπωρινό απόγευμα με τσάι βροχή και πιάνο

Patterns in the ivy...Summer's gone, the day is done soon comes tonight..

Without you I cannot confide in anything

The hope is pale designed in light of dreams you bring

Biding time, leaving the line and out of sight

Summer's gone, the day is done soon comes tonight..

One moonlit shadow on the wall

Disrupted in its own creation

Veiled in the darkness of this fall

Is this the end - manifestation

It runs in me, your poison seething in my veins

This skin is old and stained by late September rains

A final word from me would be the first for you

The rest is long but I'll go on inside and through

One moonlit shadow on the wall

Disrupted in its own creation

Veiled in the darkness of this fall

Is this the end - manifestation

Patterns in the ivy

Nα γαληνευεις καθως τρανταζεσαι

Και όλα αυτά που είχα συνηθίσει να αγαπάω απομακρύνονται με κάποιον τρόπο από την ζωή μου..αποξενώνονται..Δεν βρίσκω κάποια άλλη λέξη που να ταίριαζε πιο πολύ..Φίλοι που είχαν ένα κομμάτι από την ψυχή μου..Μέρη που πέρναγα ώρες και έκανα όνειρα..Τραγούδια και ήχοι που κάποτε με ανατρίχιαζαν  τώρα απλά  δεν με αγγίζουν..Ήττες..Νίκες.Αναμνήσεις που αρχίζουν λίγο λίγο να ξεθωριάζουν όπως τόσες και τόσες άλλες σαν να ταν κάτι πολύ απλό..σαν να μην σήμαιναν πότε τίποτα..σαν να ταν κάτι άλλο..Όλα αλλάζουν ριζικά και σου αφήνουν εκείνο το γλυκόπικρο συναίσθημα που δεν θες ούτε να γελάσεις ούτε να κλάψεις,μόνο να κάθεσαι εκεί,αδρανής και να κοιτάς...Στο τέλος πιστεύεις πως έχεις υποταχθεί στον κόσμο και εκείνος σε εσένα..Στα ποδιά σου πέφτει λες να σε ικετεύει..Τα φώτα του δεν σε τρομάζουν πια. Περιφέρεσαι στο πλήθος σαν χαμένη ..μπερδεύεσαι με τον "κόσμο του κόσμου " γίνεσαι ένα μαζί του..Βρίσκεσαι να ψάχνεις σε πρόσωπα ξενών,εσύ,η ξενότερη όλων κάτι οικείο που να μην έχει τρανταχτεί από καμία αλλαγή..Γύρω σου όλος ο κόσμος του κόσμου,χιλιάδες άνθρωποι κοντά σου  και εσύ αισθάνεσαι πιο μόνη από ποτέ..Ύστερα  μένεις με κάποιες μικρές πινελιές της παλιά σου ζωής να σου θυμίζουν κάποια πράγματα που ακόμα δεν πεθάναν μέσα σου εντελώς..Ναι ίσως εκείνη η βαλσαμωμένη πεταλούδα στον τοίχο του δωματίου μου ή πάλι το άκουσμα κάποιας φθινοπωρινής βροχής και μια βόλτα στην άδεια παραλία κοντά στο σπίτι μου φέρνουν κάποιες αναμνήσεις άλλα μέχρι εκεί φτάνει μόνο...όλα τα άλλα απλά περνάνε και δεν αγγίζουν...Έχουν αλλάξει πάρα πολύ για να προκαλέσουν κάποια μικρή ή μεγάλη ταραχή μέσα μου..Το χειρότερο από όλα είναι πως μόνο αδιάφορο μου φαίνεται παρά τραγικό ,οπού σε άλλες εποχές  θα με εξόργιζε...Θα έσπαγα κάτι χωρίς αμφιβολία από τα νεύρα που θα μου δημιουργούσε..αλλα αυτό δεν θα συμβεί τώρα,ούτε τώρα ούτε ποτέ ξανά μάλλον..Τώρα απλά θα κάθομαι απαθής και θα παρακολουθώ το σύμπαν μου να αλλάζει και να μετατρέπεται σε κάτι ασυνήθιστο...Έτσι αμίλητα απλά θα κάθομαι και θα κοιτάω..Συνήθισα να αποδέχομαι...Κακίες συνήθειες...Κακές παρέες...Καλοί περασμένοι καιροί.Κάθε αλλαγή μια διαγραφή από κάτι γνώριμο,αγαπητό,απερίγραπτο..Έτσι απλά γιατί και εγώ άνθρωπος είμαι και ξεχνάω εύκολα.Δηλαδή όσο εύκολα ένας άνθρωπος μπορεί να ξεχάσει τα πάντα κάτω υπό νέες συνθήκες και καιρούς..Το καινούριο δεν μπορώ να πω πως με τρομάζει όπως περίμενα..μου ναι απλά αδιάφορο και αυτό μαζί με όλα τα άλλα"τα παλιά καλά που πλέον άλλαξαν"έτσι και αυτό προστέθηκε στην λίστα...

Κάποτε,κάπως κάπου αυτά τα "παλιά καλά" με έκαναν να χαμογελάω πραγματικά και όχι με αυτό,το απαράδεκτο,ψεύτικο χαμόγελο που αντιμετωπίζω τις "καινούριες ξένες συνήθειες". Ελπίζω να ναι κύκλος και κάποια στιγμή να επιστρέψουν όλα στην αρχική τους κατάσταση...                          


Ως τότε?..                                                                                                                                                    Απάθεια...

Beauty lies inside the eye of another youthful dream.

 Ο κόσμος?..Ο κόσμος λέει μεγάλα λογία και ύστερα φεύγει..χάνεται..Αδειάζει το τοπίο καθώς απομακρύνεται και παύει ξαφνικά να ενδιαφέρεται για αυτά που αφήνει πίσω και αυτά που τον περιμένουν..Έτσι κάνει ο κόσμος..ο κόσμος μου,ο κόσμος σου...Ο κόσμος ενός παιδιού με ολάνοιχτα μάτια και αγνή ψυχή που προσπαθεί με κάθε δύναμη αυτού του μικρού του κόσμου να κλείσει μια καρδιά που όσο μένει ανοιχτή στους υπολοίπους κόσμους καταστρέφεται..και μια μια οι πόρτες κλείνουν και ξαφνικά όλα αποκτούν ασπρόμαυρο χρώμα..Ο κόσμος μου είναι παράξενος αλλά όχι ξένος...Μουντός κάποιες φορές...ζωντανός κάποιες άλλες και όταν μεθά όλα γύρω του αλλάζουν,μια προς το καλό,μια προς το ξένο και διαφορετικό και ίσος τρομαχτικό κάποιες φορές..Ο κόσμος,ο κόσμος μου,ο κόσμος σου..Και όλα χάνονται,και όλα γεννιούνται..Ένας άνεμος αλλαγής τον περιβάλει..Τον κόσμο μου και τον κόσμο σου..Σήμερα εχθές αύριο και για πολύ ακόμα..Όπως ο ήλιος ξεπροβάλει καθώς το φεγγάρι χάνεται έτσι και ο κόσμος..ο κόσμος μου και ο κόσμος σου...Καταστρέφεται σε κάθε αντίο του φεγγαριού και ξαναγεννιέται σε κάθε καλημέρα σου ήλιε...Εσύ είσαι αυτός που τον κρατά στην ζωή..Μοιάζει να πέφτει σε νάρκη σε κάθε σου όχι..Τραντάζεται,χτυπιέται και ύστερα επανέρχεται μα όταν το πρώτο κρύο φως τον αγγίξει είναι ήδη αλλαγμένος,τρελαμένος,διαφορετικός...μετά πάλι χάνεται μέσα στις σκιές..αθόρυβα,ήσυχα...γαλήνια

..Επανέρχεται και πάλι χάνεται και αυτό συνεχίζεται και ίσος θα συνεχίζεται μέχρι να σβηστεί κάθε ίχνος του..Ο κόσμος ,ο κόσμος μου ο κόσμος σου..Όσο υπάρχει ο κόσμος σου θα υπάρχει και ο δικός μου..Θα έρχεται,θα χάνεται,θα ανασταίνεται,θα πεθαίνει βασανιστικά η' ανώδυνα και θα ταξιδεύει πάλι μέσα στις σκιές ώσπου να γαληνέυσει  γιατί έτσι κάνει ο κόσμος..ο κόσμος μου και ο κόσμος σου

dream brother ,my killer,my lover

Κάθομαι και κοιτάω ένα από τους τέσσερις μοβ τοίχους του δωματίου μου ακούγοντας  placebo  και σκέφτομαι όλα αυτά που έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό..Οι placebo πάντα εδώ ,ανελλιπώς..Σε κάθε φάση,καλή,κακή πότε δεν απουσίαζαν...Τώρα απλά θα περιμένω την συναυλία τους και με διακατέχει αυτό το ανάμικτο συναίσθημα  που έχεις όταν περιμένεις μια σημαντική ημερομηνία για κάποιο γεγονός οπου από την μια μεριά ανυπομονείς εξαιρετικά πολύ και από την άλλη δεν θέλεις να έρθει γιατί ξέρεις  πως με το που περάσει ο καιρός σε περιμένει και κάτι άλλο  που σε αντίθεση με αυτό το γεγονός δεν θέλεις να αρχίσει με τίποτα...Στην προκειμένη περίπτωση ας θέσουμε ως το γεγονός την συναυλία τον placebo και ως το μετά από το γεγονός,που δεν θέλω να αρχίσει με τίποτα,το σχολείο...Μπρρρ..Ναι,ναι το σχολείο!Δεν μπορώ ακριβός να πω οτι δεν μ'αρέσει..Μάλιστα υπάρχουν μερικές λεπτομέρειες που με κάνουν να το αγαπάω θα έλεγα...αλλά υπάρχουν και κάποιες άλλες που με κάνουν να το μισώ-.-

 Πουθενά δεν βρίσκεις το τέλειο έτσι?Παραδείγματος χάριν ακόμα και σε μια τέτοια συναυλία έχεις το άγχος της επόμενης μέρας :/Και αρχίζουν και όλες αυτές οι σχολικές διαφημίσεις και σιγά σιγά το νιώθεις στο πετσί σου..έπονται και αυτά τα "λογία παρηγοριάς" που το μόνο που καταφέρνουν είναι να σου φουντώνουν τα νεύρα και κλάφτα..Ναι από αυτά που σου λέγαν οι γονείς σου όταν πήγαινες τρίτη δημοτικού..Εεε,τα ίδια παραμένουν και θα παραμένουν όσα χρόνια και αν περάσουν.."άντε μην στεναχωριέσαι..θα δεις και τους φίλους σου=D..."..Πάντα βέβαια ξεχνάνε να προσθέσουν "Και τα κωλόζωα που σε πρήζουν μέχρι να αλλαξοπιστήσεις"Όπως είπα πουθενά δεν βρίσκεις το τέλειο..Και ναι,το ξέρω οτι το σχολείο είναι μια κοινωνία και έχει πάνω κάτω όλες τις συμπεριφορές πέρα από αυτό όμως τι σας κάνει εσάς τους γονείς του κόσμου να πετάτε  την συγκεκριμένη  ατάκα  οτι αυτοί "οι φίλοι μας" , που όπως λέτε θα γίνουν η παρηγοριά του πρωινού ξυπνήματος και γενικότερα όλου του πακέτου που θα φάμε, είναι "φίλοι μας"?...Ναι,ok,χαίρομαι που θα δω τους ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ μου(αυτούς που συμπαθώ) αλλά τους φίλους μου τους βλέπω πολύ συχνά,είναι σαν τους placebo,πάντα εκεί στα καλά και στα κακά,μην μην ανησυχείτε ;)

Δεν έχω ανάγκη κανένα σχολείο να μου κάνει την επανασύνδεση,ευχαριστώ..Και πέρα από αυτό το σχολείο θα γίνει εν μέρη και η αιτία να απομακρυνθώ με εκείνους τους με όλη την έννοια ΦΙΛΟΥΣ που χάρις την ελεύθερη ώρα του καλοκαιριού βλέπω  επιτέλους συχνότερα..Και τελικά αυτά τα "λόγια παρηγοριάς" μετατρέπονται σε μερικούς ακόμα λογούς που ΔΕΝ θέλω να αρχίσει το σχολείο (και το κείμενο μου από κάτι άλλο σε ένα κοριτσάκι που λέει πόσο πολύ δεν θέλει να αρχίσει το σχολειό..Και ξέφυγε πολύ..έτσι ξεφεύγει συνήθως..ειρωνεία..anyway) ..Τραγικό έτσι?Ναι το ξέρω..Μέτα από αυτό?Το χάος!Δεν ξέρεις τι θα βρεις μπροστά σου..Κάθε χρονιά έρχεται φοβερά αλλαγμένη και ασύγκριτη με την προηγούμενη  ίσος και με την επόμενη..και εσύ τα χάνεις,δεν ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι..ύστερα σκοτάδι...πολύ σκοτάδι..Αλλά ποτέ δεν ξέρεις,και αν δούμε για μια φορά το ποτήρι μισογεμάτο ας το αντιμετωπίσω ως πρόκληση ;)'Η μάλλον και όχι ;p

Και τελικά ο κόσμος παραμένει τόσο αποχαυνωμένος όσο τον θυμάμαι?Πιθανά,ναι!Το σίγουρο είναι πως θα ζήσω και άλλες έντονες στιγμές και ας ελπίσω πως οι φίλοι μου (οι αληθινοί) θα συνεχίσουν να είναι σαν τους placebo,"πάντα εκεί" γιατί "without them,I'm nothing"..Όλα τα άλλα που αν έρθουν,θα'ρθουν για τα καλά ας περιμένουν...

Να περιφέρεσαι στην τρέλα...

ένα σκέτο άγαλμα 

 
Tι θέλεις τώρα?Ναι,εσύ που κοιτάς σκυμμένος χάνοντας το φως,χάνοντας την νιότη,χάνοντας τα πάντα...Γιατί μπορεί κανείς να πιστεύει πως τραγικά δύσκολο είναι να πιάσεις το φως ζητώντας συγγνώμη από έναν ήλιο που ποτέ δεν ξημέρωσε,μα εσυ κάθεσαι εκεί ,ακούνητος,αμίλητος,αγέλαστος σαν τα αγαλματάκια που παίζαμε μικροί,έτσι και εσύ,το άγαλμα κάνεις,ακούνητος,αμίλητος,αγέλαστος άγαλμα σκέτο...Και κάποιος ίσως να πει πως κάποτε  προσπάθησες να ξεκλέψεις λίγο φως από τον ήλιο μα  τελικά το μόνο που κατάφερες ήταν να δώσεις λίγο παραπάνω σημασία στην άθλια λάμπα στην μέση των τεσσάρων τοίχων...Μια ζωή στους τέσσερις τοίχους,μια ζωή χαμένη.!Μια ζωή ακούνητη,αμίλητη,αγέλαστη και συνεχίζουν όλα γύρω να γυρίζουν μαζί με την γη..Όχι πια τόσο ακούνητα αγέλαστα αμίλητα,αλλά ίσως λίγο πιο φωτεινά και ντυμένα με τα χρώματα του κόσμου..εκείνα τα ζωντανά,τα παιχνιδιάρικα,τα ανθρώπινα και προσπαθούν να κατανοήσουν μια άπιαστη ιδέα που όρια και λογική δεν έχει..Ποτέ δεν είχε,ποτέ δεν θα χει..Και εσύ όλα αυτά τα χάνεις πεισματικά..Ναι εσύ,το ακούνητο,αμίλητο,αγέλαστο άγαλμα της τέταρτης γωνίας του δωματίου και φαντάζεις το πιο απροσάρμοστο άγαλμα του κόσμου...Σαν άλλος εαυτός..Σαν κάτι που δεν υπήρχε και δεν θα υπάρξει..Μένεις χαμένος-χαμένη-χαμένο άγαλμα..Ζαρωμένο,μελανιασμένο...Φθαρμένο από τα ακούνητα αμίλητα,αγέλαστα χρόνια..Ξεχασμένο από το φως που ποτέ δεν ήρθε..Ταπεινωμένο από τον ήλιο που ποτέ δεν ξημέρωσε,μα πάνω από όλα ακούνητο,αγέλαστο,αμίλητο από εκείνη την άπιστη ιδέα που ποτέ δεν θα κατανοήσεις..Ένα σκέτο άγαλμα... 

ΩΣΤΕ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ?

αν δεν βγει από μέσα σου με ορμή
σε πείσμα όλων,
μην το κάνεις.
αν δεν έρθει απρόσκλητο
απ' την καρδιά
κι απ' το μυαλό
κι από το στόμα
κι από τα σωθικά σου,
μην το κάνεις.
αν κάθεσαι μπρος στην οθόνη
του υπολογιστή σου
και την κοιτάζεις με τις ώρες
και γέρνεις σαν καμπούρης
πάνω από τη γραφομηχανή σου,
γυρεύοντας με κόπο
τις λέξεις που δεν έρχονται,
μην το κάνεις.
αν το κάνεις για τα λεφτά
ή
για τη δόξα,
άσ' το καλύτερα.
αν το κάνεις
γιατί νομίζεις πως θα ρίξεις
γυναίκες ή άντρες στο κρεβάτι σου,
μην το κάνεις.
αν κάθεσαι εκεί πέρα
και γράφεις
τα ίδια και τα ίδια,
μην το κάνεις.
αν ζορίζεσαι
όταν σκέφτεσαι να το κάνεις,
τότε να μην το κάνεις.
αν προσπαθείς να γράψεις
όπως κάποιος άλλος,
ξέχνα το.
άσ' το καλύτερα.

αν μπορείς να περιμένεις
να βγει από μέσα σου
μουγκρίζοντας,
τότε περίμενε υπομονετικά.
Κι αν δεν βγει μ' έναν βαθύ βρυχηθμό,
κάνε κάτι άλλο.
αν πρέπει πρώτα να το διαβάσεις
στη γυναίκα,
στην γκόμενα
στον γκόμενο,
στους γονείς σου
ή σε οποιονδήποτε άλλο,
δεν είσαι έτοιμος να γίνεις συγγραφέας.

μη γίνεις σαν όλους αυτούς τους γραφιάδες,
μη γίνεις σαν τόσους και τόσους
που αυτοαποκαλούνται συγγραφείς,
μη γίνεις γελοίος, πληκτικός,
φαντασμένος, μην αφήσεις
την αυταρέσκεια να σε κατασπαράξει.

οι βιβλιοθήκες του κόσμου
έχουν τρελαθεί
στο χασμουρητό
με το σινάφι σου.
μην προστεθείς κι εσύ σ' αυτούς.
μην το κάνεις.
αν δεν πετάγεται απ' την ψυχή σου
σαν πύραυλος,
άσ' το καλύτερα.

κάν' το μονάχα όταν νιώσεις
πως αν δεν το κάνεις
θα τρελαθείς,
θ' αυτοκτονήσεις ή θα σκοτώσεις.
αλλιώς, μην το κάνεις.
αν δεν νιώσεις πως ο ήλιος
σου καίει μέσα σου
τα σπλάχνα,
μην το κάνεις.

όταν στ' αλήθεια έρθει η ώρα,
κι αν έχεις το χάρισμα,
θα γίνει
από μόνο του
και θα συνεχίσει να γίνεται
ώσπου να σβήσει ή να σβήσει.

άλλος τρόπος δεν υπάρχει. δεν υπάρχει.

δεν υπήρξε ποτέ.

Εχε γεια καμένε κόσμε

Και να το πάλι..Κάποιος ασυνείδητος είπε να δώσει λίγο παραπάνω ζεστασιά στο ήδη ζεστό μας καλοκαίρι..ίσος και λίγο παραπάνω φως,who knows?Αλήθεια θα ήθελα να ξέρω τι θα έλεγαν τα δεντράκια αν μπορούσαν να μιλήσουν...Θα έκλαιγαν?Θα έβριζαν ?Θα ευχαριστούσαν?Τι απ'ολα?Μα βέβαια ήταν ατύχημα...έτσι είναι αν έτσι νομίζεται..Ποιος νοιάζεται αν το δάσος θα ξαναβγεί σε 20,30,40 χρόνια και αν θα την πληρώσουν τα παιδιά των παιδιών μας όπως τόσα και τόσα άλλα,εσείς θα χτίσετε απλά μερικές ακόμα βιλάρες στα νέα οικόπεδα και θα είστε άπιαστοι(Η)!..Και τελικά απο αυτά τα καμένα δέντρα θα επωφεληθούν αυτοί οι "καμένοι "άνθρωποι"" και θα καούν κυριολεκτικά κάποιοι άλλοι προκειμένου να τα σώσουν και έζησαν αυτοί καλά και οι καμένοι με τους καμένους...Και ίσως να μην μιλάω μόνο για εκείνους τους επίγειους αγίους που ρισκάρουν την ζωη τους για έναν μισθό της πλάκας αλλά και για τους εθελοντές που απλά ρισκάρουν..Αεροπλάνα,ιστορίες,κακό και ΠΟΛΛΗ,ΠΟΛΛΗ ΠΟΛΛΗ ΦΑΣΑΡΙΑ ..Μετράω καλοκαίρια απο τότε που μένω εδώ που δεν είχαμε παρόμοια περιστατικά και μέχρι τώρα έχω μετρήσει...χμμ..κανένα!?Το τραγικότερο όλων είναι οτι άνθρωποι δεν χάνουν μόνο περιουσίες αλλά και δικούς τους..Τελικά ισχύει και δίκιο έχουν όσοι λένε οτι η κόλαση είναι εδώ,στην γη, και την ζούμε τώρα...ιδού η κόλαση,ιδού και τα βασανιστήρια..Σε περίπτωση όμως που ισχύει και το άλλο που λένε,οτι όλα αυτά είναι καρμικά και επιστρέφονται να την περιμένετε πολύ σύντομα απο μας εσείς που μας "φωτίσατε" και φέτος..Οτιδήποτε άλλο και να πω θα είναι περιττό...Απο εμένα έχε γεια καμένε κόσμε και εσείς θολά μυαλά!