Nα γαληνευεις καθως τρανταζεσαι

Και όλα αυτά που είχα συνηθίσει να αγαπάω απομακρύνονται με κάποιον τρόπο από την ζωή μου..αποξενώνονται..Δεν βρίσκω κάποια άλλη λέξη που να ταίριαζε πιο πολύ..Φίλοι που είχαν ένα κομμάτι από την ψυχή μου..Μέρη που πέρναγα ώρες και έκανα όνειρα..Τραγούδια και ήχοι που κάποτε με ανατρίχιαζαν  τώρα απλά  δεν με αγγίζουν..Ήττες..Νίκες.Αναμνήσεις που αρχίζουν λίγο λίγο να ξεθωριάζουν όπως τόσες και τόσες άλλες σαν να ταν κάτι πολύ απλό..σαν να μην σήμαιναν πότε τίποτα..σαν να ταν κάτι άλλο..Όλα αλλάζουν ριζικά και σου αφήνουν εκείνο το γλυκόπικρο συναίσθημα που δεν θες ούτε να γελάσεις ούτε να κλάψεις,μόνο να κάθεσαι εκεί,αδρανής και να κοιτάς...Στο τέλος πιστεύεις πως έχεις υποταχθεί στον κόσμο και εκείνος σε εσένα..Στα ποδιά σου πέφτει λες να σε ικετεύει..Τα φώτα του δεν σε τρομάζουν πια. Περιφέρεσαι στο πλήθος σαν χαμένη ..μπερδεύεσαι με τον "κόσμο του κόσμου " γίνεσαι ένα μαζί του..Βρίσκεσαι να ψάχνεις σε πρόσωπα ξενών,εσύ,η ξενότερη όλων κάτι οικείο που να μην έχει τρανταχτεί από καμία αλλαγή..Γύρω σου όλος ο κόσμος του κόσμου,χιλιάδες άνθρωποι κοντά σου  και εσύ αισθάνεσαι πιο μόνη από ποτέ..Ύστερα  μένεις με κάποιες μικρές πινελιές της παλιά σου ζωής να σου θυμίζουν κάποια πράγματα που ακόμα δεν πεθάναν μέσα σου εντελώς..Ναι ίσως εκείνη η βαλσαμωμένη πεταλούδα στον τοίχο του δωματίου μου ή πάλι το άκουσμα κάποιας φθινοπωρινής βροχής και μια βόλτα στην άδεια παραλία κοντά στο σπίτι μου φέρνουν κάποιες αναμνήσεις άλλα μέχρι εκεί φτάνει μόνο...όλα τα άλλα απλά περνάνε και δεν αγγίζουν...Έχουν αλλάξει πάρα πολύ για να προκαλέσουν κάποια μικρή ή μεγάλη ταραχή μέσα μου..Το χειρότερο από όλα είναι πως μόνο αδιάφορο μου φαίνεται παρά τραγικό ,οπού σε άλλες εποχές  θα με εξόργιζε...Θα έσπαγα κάτι χωρίς αμφιβολία από τα νεύρα που θα μου δημιουργούσε..αλλα αυτό δεν θα συμβεί τώρα,ούτε τώρα ούτε ποτέ ξανά μάλλον..Τώρα απλά θα κάθομαι απαθής και θα παρακολουθώ το σύμπαν μου να αλλάζει και να μετατρέπεται σε κάτι ασυνήθιστο...Έτσι αμίλητα απλά θα κάθομαι και θα κοιτάω..Συνήθισα να αποδέχομαι...Κακίες συνήθειες...Κακές παρέες...Καλοί περασμένοι καιροί.Κάθε αλλαγή μια διαγραφή από κάτι γνώριμο,αγαπητό,απερίγραπτο..Έτσι απλά γιατί και εγώ άνθρωπος είμαι και ξεχνάω εύκολα.Δηλαδή όσο εύκολα ένας άνθρωπος μπορεί να ξεχάσει τα πάντα κάτω υπό νέες συνθήκες και καιρούς..Το καινούριο δεν μπορώ να πω πως με τρομάζει όπως περίμενα..μου ναι απλά αδιάφορο και αυτό μαζί με όλα τα άλλα"τα παλιά καλά που πλέον άλλαξαν"έτσι και αυτό προστέθηκε στην λίστα...

Κάποτε,κάπως κάπου αυτά τα "παλιά καλά" με έκαναν να χαμογελάω πραγματικά και όχι με αυτό,το απαράδεκτο,ψεύτικο χαμόγελο που αντιμετωπίζω τις "καινούριες ξένες συνήθειες". Ελπίζω να ναι κύκλος και κάποια στιγμή να επιστρέψουν όλα στην αρχική τους κατάσταση...                          


Ως τότε?..                                                                                                                                                    Απάθεια...