dream brother ,my killer,my lover

Κάθομαι και κοιτάω ένα από τους τέσσερις μοβ τοίχους του δωματίου μου ακούγοντας  placebo  και σκέφτομαι όλα αυτά που έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό..Οι placebo πάντα εδώ ,ανελλιπώς..Σε κάθε φάση,καλή,κακή πότε δεν απουσίαζαν...Τώρα απλά θα περιμένω την συναυλία τους και με διακατέχει αυτό το ανάμικτο συναίσθημα  που έχεις όταν περιμένεις μια σημαντική ημερομηνία για κάποιο γεγονός οπου από την μια μεριά ανυπομονείς εξαιρετικά πολύ και από την άλλη δεν θέλεις να έρθει γιατί ξέρεις  πως με το που περάσει ο καιρός σε περιμένει και κάτι άλλο  που σε αντίθεση με αυτό το γεγονός δεν θέλεις να αρχίσει με τίποτα...Στην προκειμένη περίπτωση ας θέσουμε ως το γεγονός την συναυλία τον placebo και ως το μετά από το γεγονός,που δεν θέλω να αρχίσει με τίποτα,το σχολείο...Μπρρρ..Ναι,ναι το σχολείο!Δεν μπορώ ακριβός να πω οτι δεν μ'αρέσει..Μάλιστα υπάρχουν μερικές λεπτομέρειες που με κάνουν να το αγαπάω θα έλεγα...αλλά υπάρχουν και κάποιες άλλες που με κάνουν να το μισώ-.-

 Πουθενά δεν βρίσκεις το τέλειο έτσι?Παραδείγματος χάριν ακόμα και σε μια τέτοια συναυλία έχεις το άγχος της επόμενης μέρας :/Και αρχίζουν και όλες αυτές οι σχολικές διαφημίσεις και σιγά σιγά το νιώθεις στο πετσί σου..έπονται και αυτά τα "λογία παρηγοριάς" που το μόνο που καταφέρνουν είναι να σου φουντώνουν τα νεύρα και κλάφτα..Ναι από αυτά που σου λέγαν οι γονείς σου όταν πήγαινες τρίτη δημοτικού..Εεε,τα ίδια παραμένουν και θα παραμένουν όσα χρόνια και αν περάσουν.."άντε μην στεναχωριέσαι..θα δεις και τους φίλους σου=D..."..Πάντα βέβαια ξεχνάνε να προσθέσουν "Και τα κωλόζωα που σε πρήζουν μέχρι να αλλαξοπιστήσεις"Όπως είπα πουθενά δεν βρίσκεις το τέλειο..Και ναι,το ξέρω οτι το σχολείο είναι μια κοινωνία και έχει πάνω κάτω όλες τις συμπεριφορές πέρα από αυτό όμως τι σας κάνει εσάς τους γονείς του κόσμου να πετάτε  την συγκεκριμένη  ατάκα  οτι αυτοί "οι φίλοι μας" , που όπως λέτε θα γίνουν η παρηγοριά του πρωινού ξυπνήματος και γενικότερα όλου του πακέτου που θα φάμε, είναι "φίλοι μας"?...Ναι,ok,χαίρομαι που θα δω τους ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ μου(αυτούς που συμπαθώ) αλλά τους φίλους μου τους βλέπω πολύ συχνά,είναι σαν τους placebo,πάντα εκεί στα καλά και στα κακά,μην μην ανησυχείτε ;)

Δεν έχω ανάγκη κανένα σχολείο να μου κάνει την επανασύνδεση,ευχαριστώ..Και πέρα από αυτό το σχολείο θα γίνει εν μέρη και η αιτία να απομακρυνθώ με εκείνους τους με όλη την έννοια ΦΙΛΟΥΣ που χάρις την ελεύθερη ώρα του καλοκαιριού βλέπω  επιτέλους συχνότερα..Και τελικά αυτά τα "λόγια παρηγοριάς" μετατρέπονται σε μερικούς ακόμα λογούς που ΔΕΝ θέλω να αρχίσει το σχολείο (και το κείμενο μου από κάτι άλλο σε ένα κοριτσάκι που λέει πόσο πολύ δεν θέλει να αρχίσει το σχολειό..Και ξέφυγε πολύ..έτσι ξεφεύγει συνήθως..ειρωνεία..anyway) ..Τραγικό έτσι?Ναι το ξέρω..Μέτα από αυτό?Το χάος!Δεν ξέρεις τι θα βρεις μπροστά σου..Κάθε χρονιά έρχεται φοβερά αλλαγμένη και ασύγκριτη με την προηγούμενη  ίσος και με την επόμενη..και εσύ τα χάνεις,δεν ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι..ύστερα σκοτάδι...πολύ σκοτάδι..Αλλά ποτέ δεν ξέρεις,και αν δούμε για μια φορά το ποτήρι μισογεμάτο ας το αντιμετωπίσω ως πρόκληση ;)'Η μάλλον και όχι ;p

Και τελικά ο κόσμος παραμένει τόσο αποχαυνωμένος όσο τον θυμάμαι?Πιθανά,ναι!Το σίγουρο είναι πως θα ζήσω και άλλες έντονες στιγμές και ας ελπίσω πως οι φίλοι μου (οι αληθινοί) θα συνεχίσουν να είναι σαν τους placebo,"πάντα εκεί" γιατί "without them,I'm nothing"..Όλα τα άλλα που αν έρθουν,θα'ρθουν για τα καλά ας περιμένουν...