Beauty lies inside the eye of another youthful dream.

 Ο κόσμος?..Ο κόσμος λέει μεγάλα λογία και ύστερα φεύγει..χάνεται..Αδειάζει το τοπίο καθώς απομακρύνεται και παύει ξαφνικά να ενδιαφέρεται για αυτά που αφήνει πίσω και αυτά που τον περιμένουν..Έτσι κάνει ο κόσμος..ο κόσμος μου,ο κόσμος σου...Ο κόσμος ενός παιδιού με ολάνοιχτα μάτια και αγνή ψυχή που προσπαθεί με κάθε δύναμη αυτού του μικρού του κόσμου να κλείσει μια καρδιά που όσο μένει ανοιχτή στους υπολοίπους κόσμους καταστρέφεται..και μια μια οι πόρτες κλείνουν και ξαφνικά όλα αποκτούν ασπρόμαυρο χρώμα..Ο κόσμος μου είναι παράξενος αλλά όχι ξένος...Μουντός κάποιες φορές...ζωντανός κάποιες άλλες και όταν μεθά όλα γύρω του αλλάζουν,μια προς το καλό,μια προς το ξένο και διαφορετικό και ίσος τρομαχτικό κάποιες φορές..Ο κόσμος,ο κόσμος μου,ο κόσμος σου..Και όλα χάνονται,και όλα γεννιούνται..Ένας άνεμος αλλαγής τον περιβάλει..Τον κόσμο μου και τον κόσμο σου..Σήμερα εχθές αύριο και για πολύ ακόμα..Όπως ο ήλιος ξεπροβάλει καθώς το φεγγάρι χάνεται έτσι και ο κόσμος..ο κόσμος μου και ο κόσμος σου...Καταστρέφεται σε κάθε αντίο του φεγγαριού και ξαναγεννιέται σε κάθε καλημέρα σου ήλιε...Εσύ είσαι αυτός που τον κρατά στην ζωή..Μοιάζει να πέφτει σε νάρκη σε κάθε σου όχι..Τραντάζεται,χτυπιέται και ύστερα επανέρχεται μα όταν το πρώτο κρύο φως τον αγγίξει είναι ήδη αλλαγμένος,τρελαμένος,διαφορετικός...μετά πάλι χάνεται μέσα στις σκιές..αθόρυβα,ήσυχα...γαλήνια

..Επανέρχεται και πάλι χάνεται και αυτό συνεχίζεται και ίσος θα συνεχίζεται μέχρι να σβηστεί κάθε ίχνος του..Ο κόσμος ,ο κόσμος μου ο κόσμος σου..Όσο υπάρχει ο κόσμος σου θα υπάρχει και ο δικός μου..Θα έρχεται,θα χάνεται,θα ανασταίνεται,θα πεθαίνει βασανιστικά η' ανώδυνα και θα ταξιδεύει πάλι μέσα στις σκιές ώσπου να γαληνέυσει  γιατί έτσι κάνει ο κόσμος..ο κόσμος μου και ο κόσμος σου

dream brother ,my killer,my lover

Κάθομαι και κοιτάω ένα από τους τέσσερις μοβ τοίχους του δωματίου μου ακούγοντας  placebo  και σκέφτομαι όλα αυτά που έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό..Οι placebo πάντα εδώ ,ανελλιπώς..Σε κάθε φάση,καλή,κακή πότε δεν απουσίαζαν...Τώρα απλά θα περιμένω την συναυλία τους και με διακατέχει αυτό το ανάμικτο συναίσθημα  που έχεις όταν περιμένεις μια σημαντική ημερομηνία για κάποιο γεγονός οπου από την μια μεριά ανυπομονείς εξαιρετικά πολύ και από την άλλη δεν θέλεις να έρθει γιατί ξέρεις  πως με το που περάσει ο καιρός σε περιμένει και κάτι άλλο  που σε αντίθεση με αυτό το γεγονός δεν θέλεις να αρχίσει με τίποτα...Στην προκειμένη περίπτωση ας θέσουμε ως το γεγονός την συναυλία τον placebo και ως το μετά από το γεγονός,που δεν θέλω να αρχίσει με τίποτα,το σχολείο...Μπρρρ..Ναι,ναι το σχολείο!Δεν μπορώ ακριβός να πω οτι δεν μ'αρέσει..Μάλιστα υπάρχουν μερικές λεπτομέρειες που με κάνουν να το αγαπάω θα έλεγα...αλλά υπάρχουν και κάποιες άλλες που με κάνουν να το μισώ-.-

 Πουθενά δεν βρίσκεις το τέλειο έτσι?Παραδείγματος χάριν ακόμα και σε μια τέτοια συναυλία έχεις το άγχος της επόμενης μέρας :/Και αρχίζουν και όλες αυτές οι σχολικές διαφημίσεις και σιγά σιγά το νιώθεις στο πετσί σου..έπονται και αυτά τα "λογία παρηγοριάς" που το μόνο που καταφέρνουν είναι να σου φουντώνουν τα νεύρα και κλάφτα..Ναι από αυτά που σου λέγαν οι γονείς σου όταν πήγαινες τρίτη δημοτικού..Εεε,τα ίδια παραμένουν και θα παραμένουν όσα χρόνια και αν περάσουν.."άντε μην στεναχωριέσαι..θα δεις και τους φίλους σου=D..."..Πάντα βέβαια ξεχνάνε να προσθέσουν "Και τα κωλόζωα που σε πρήζουν μέχρι να αλλαξοπιστήσεις"Όπως είπα πουθενά δεν βρίσκεις το τέλειο..Και ναι,το ξέρω οτι το σχολείο είναι μια κοινωνία και έχει πάνω κάτω όλες τις συμπεριφορές πέρα από αυτό όμως τι σας κάνει εσάς τους γονείς του κόσμου να πετάτε  την συγκεκριμένη  ατάκα  οτι αυτοί "οι φίλοι μας" , που όπως λέτε θα γίνουν η παρηγοριά του πρωινού ξυπνήματος και γενικότερα όλου του πακέτου που θα φάμε, είναι "φίλοι μας"?...Ναι,ok,χαίρομαι που θα δω τους ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ μου(αυτούς που συμπαθώ) αλλά τους φίλους μου τους βλέπω πολύ συχνά,είναι σαν τους placebo,πάντα εκεί στα καλά και στα κακά,μην μην ανησυχείτε ;)

Δεν έχω ανάγκη κανένα σχολείο να μου κάνει την επανασύνδεση,ευχαριστώ..Και πέρα από αυτό το σχολείο θα γίνει εν μέρη και η αιτία να απομακρυνθώ με εκείνους τους με όλη την έννοια ΦΙΛΟΥΣ που χάρις την ελεύθερη ώρα του καλοκαιριού βλέπω  επιτέλους συχνότερα..Και τελικά αυτά τα "λόγια παρηγοριάς" μετατρέπονται σε μερικούς ακόμα λογούς που ΔΕΝ θέλω να αρχίσει το σχολείο (και το κείμενο μου από κάτι άλλο σε ένα κοριτσάκι που λέει πόσο πολύ δεν θέλει να αρχίσει το σχολειό..Και ξέφυγε πολύ..έτσι ξεφεύγει συνήθως..ειρωνεία..anyway) ..Τραγικό έτσι?Ναι το ξέρω..Μέτα από αυτό?Το χάος!Δεν ξέρεις τι θα βρεις μπροστά σου..Κάθε χρονιά έρχεται φοβερά αλλαγμένη και ασύγκριτη με την προηγούμενη  ίσος και με την επόμενη..και εσύ τα χάνεις,δεν ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι..ύστερα σκοτάδι...πολύ σκοτάδι..Αλλά ποτέ δεν ξέρεις,και αν δούμε για μια φορά το ποτήρι μισογεμάτο ας το αντιμετωπίσω ως πρόκληση ;)'Η μάλλον και όχι ;p

Και τελικά ο κόσμος παραμένει τόσο αποχαυνωμένος όσο τον θυμάμαι?Πιθανά,ναι!Το σίγουρο είναι πως θα ζήσω και άλλες έντονες στιγμές και ας ελπίσω πως οι φίλοι μου (οι αληθινοί) θα συνεχίσουν να είναι σαν τους placebo,"πάντα εκεί" γιατί "without them,I'm nothing"..Όλα τα άλλα που αν έρθουν,θα'ρθουν για τα καλά ας περιμένουν...

Να περιφέρεσαι στην τρέλα...

ένα σκέτο άγαλμα 

 
Tι θέλεις τώρα?Ναι,εσύ που κοιτάς σκυμμένος χάνοντας το φως,χάνοντας την νιότη,χάνοντας τα πάντα...Γιατί μπορεί κανείς να πιστεύει πως τραγικά δύσκολο είναι να πιάσεις το φως ζητώντας συγγνώμη από έναν ήλιο που ποτέ δεν ξημέρωσε,μα εσυ κάθεσαι εκεί ,ακούνητος,αμίλητος,αγέλαστος σαν τα αγαλματάκια που παίζαμε μικροί,έτσι και εσύ,το άγαλμα κάνεις,ακούνητος,αμίλητος,αγέλαστος άγαλμα σκέτο...Και κάποιος ίσως να πει πως κάποτε  προσπάθησες να ξεκλέψεις λίγο φως από τον ήλιο μα  τελικά το μόνο που κατάφερες ήταν να δώσεις λίγο παραπάνω σημασία στην άθλια λάμπα στην μέση των τεσσάρων τοίχων...Μια ζωή στους τέσσερις τοίχους,μια ζωή χαμένη.!Μια ζωή ακούνητη,αμίλητη,αγέλαστη και συνεχίζουν όλα γύρω να γυρίζουν μαζί με την γη..Όχι πια τόσο ακούνητα αγέλαστα αμίλητα,αλλά ίσως λίγο πιο φωτεινά και ντυμένα με τα χρώματα του κόσμου..εκείνα τα ζωντανά,τα παιχνιδιάρικα,τα ανθρώπινα και προσπαθούν να κατανοήσουν μια άπιαστη ιδέα που όρια και λογική δεν έχει..Ποτέ δεν είχε,ποτέ δεν θα χει..Και εσύ όλα αυτά τα χάνεις πεισματικά..Ναι εσύ,το ακούνητο,αμίλητο,αγέλαστο άγαλμα της τέταρτης γωνίας του δωματίου και φαντάζεις το πιο απροσάρμοστο άγαλμα του κόσμου...Σαν άλλος εαυτός..Σαν κάτι που δεν υπήρχε και δεν θα υπάρξει..Μένεις χαμένος-χαμένη-χαμένο άγαλμα..Ζαρωμένο,μελανιασμένο...Φθαρμένο από τα ακούνητα αμίλητα,αγέλαστα χρόνια..Ξεχασμένο από το φως που ποτέ δεν ήρθε..Ταπεινωμένο από τον ήλιο που ποτέ δεν ξημέρωσε,μα πάνω από όλα ακούνητο,αγέλαστο,αμίλητο από εκείνη την άπιστη ιδέα που ποτέ δεν θα κατανοήσεις..Ένα σκέτο άγαλμα... 

ΩΣΤΕ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ?

αν δεν βγει από μέσα σου με ορμή
σε πείσμα όλων,
μην το κάνεις.
αν δεν έρθει απρόσκλητο
απ' την καρδιά
κι απ' το μυαλό
κι από το στόμα
κι από τα σωθικά σου,
μην το κάνεις.
αν κάθεσαι μπρος στην οθόνη
του υπολογιστή σου
και την κοιτάζεις με τις ώρες
και γέρνεις σαν καμπούρης
πάνω από τη γραφομηχανή σου,
γυρεύοντας με κόπο
τις λέξεις που δεν έρχονται,
μην το κάνεις.
αν το κάνεις για τα λεφτά
ή
για τη δόξα,
άσ' το καλύτερα.
αν το κάνεις
γιατί νομίζεις πως θα ρίξεις
γυναίκες ή άντρες στο κρεβάτι σου,
μην το κάνεις.
αν κάθεσαι εκεί πέρα
και γράφεις
τα ίδια και τα ίδια,
μην το κάνεις.
αν ζορίζεσαι
όταν σκέφτεσαι να το κάνεις,
τότε να μην το κάνεις.
αν προσπαθείς να γράψεις
όπως κάποιος άλλος,
ξέχνα το.
άσ' το καλύτερα.

αν μπορείς να περιμένεις
να βγει από μέσα σου
μουγκρίζοντας,
τότε περίμενε υπομονετικά.
Κι αν δεν βγει μ' έναν βαθύ βρυχηθμό,
κάνε κάτι άλλο.
αν πρέπει πρώτα να το διαβάσεις
στη γυναίκα,
στην γκόμενα
στον γκόμενο,
στους γονείς σου
ή σε οποιονδήποτε άλλο,
δεν είσαι έτοιμος να γίνεις συγγραφέας.

μη γίνεις σαν όλους αυτούς τους γραφιάδες,
μη γίνεις σαν τόσους και τόσους
που αυτοαποκαλούνται συγγραφείς,
μη γίνεις γελοίος, πληκτικός,
φαντασμένος, μην αφήσεις
την αυταρέσκεια να σε κατασπαράξει.

οι βιβλιοθήκες του κόσμου
έχουν τρελαθεί
στο χασμουρητό
με το σινάφι σου.
μην προστεθείς κι εσύ σ' αυτούς.
μην το κάνεις.
αν δεν πετάγεται απ' την ψυχή σου
σαν πύραυλος,
άσ' το καλύτερα.

κάν' το μονάχα όταν νιώσεις
πως αν δεν το κάνεις
θα τρελαθείς,
θ' αυτοκτονήσεις ή θα σκοτώσεις.
αλλιώς, μην το κάνεις.
αν δεν νιώσεις πως ο ήλιος
σου καίει μέσα σου
τα σπλάχνα,
μην το κάνεις.

όταν στ' αλήθεια έρθει η ώρα,
κι αν έχεις το χάρισμα,
θα γίνει
από μόνο του
και θα συνεχίσει να γίνεται
ώσπου να σβήσει ή να σβήσει.

άλλος τρόπος δεν υπάρχει. δεν υπάρχει.

δεν υπήρξε ποτέ.

Εχε γεια καμένε κόσμε

Και να το πάλι..Κάποιος ασυνείδητος είπε να δώσει λίγο παραπάνω ζεστασιά στο ήδη ζεστό μας καλοκαίρι..ίσος και λίγο παραπάνω φως,who knows?Αλήθεια θα ήθελα να ξέρω τι θα έλεγαν τα δεντράκια αν μπορούσαν να μιλήσουν...Θα έκλαιγαν?Θα έβριζαν ?Θα ευχαριστούσαν?Τι απ'ολα?Μα βέβαια ήταν ατύχημα...έτσι είναι αν έτσι νομίζεται..Ποιος νοιάζεται αν το δάσος θα ξαναβγεί σε 20,30,40 χρόνια και αν θα την πληρώσουν τα παιδιά των παιδιών μας όπως τόσα και τόσα άλλα,εσείς θα χτίσετε απλά μερικές ακόμα βιλάρες στα νέα οικόπεδα και θα είστε άπιαστοι(Η)!..Και τελικά απο αυτά τα καμένα δέντρα θα επωφεληθούν αυτοί οι "καμένοι "άνθρωποι"" και θα καούν κυριολεκτικά κάποιοι άλλοι προκειμένου να τα σώσουν και έζησαν αυτοί καλά και οι καμένοι με τους καμένους...Και ίσως να μην μιλάω μόνο για εκείνους τους επίγειους αγίους που ρισκάρουν την ζωη τους για έναν μισθό της πλάκας αλλά και για τους εθελοντές που απλά ρισκάρουν..Αεροπλάνα,ιστορίες,κακό και ΠΟΛΛΗ,ΠΟΛΛΗ ΠΟΛΛΗ ΦΑΣΑΡΙΑ ..Μετράω καλοκαίρια απο τότε που μένω εδώ που δεν είχαμε παρόμοια περιστατικά και μέχρι τώρα έχω μετρήσει...χμμ..κανένα!?Το τραγικότερο όλων είναι οτι άνθρωποι δεν χάνουν μόνο περιουσίες αλλά και δικούς τους..Τελικά ισχύει και δίκιο έχουν όσοι λένε οτι η κόλαση είναι εδώ,στην γη, και την ζούμε τώρα...ιδού η κόλαση,ιδού και τα βασανιστήρια..Σε περίπτωση όμως που ισχύει και το άλλο που λένε,οτι όλα αυτά είναι καρμικά και επιστρέφονται να την περιμένετε πολύ σύντομα απο μας εσείς που μας "φωτίσατε" και φέτος..Οτιδήποτε άλλο και να πω θα είναι περιττό...Απο εμένα έχε γεια καμένε κόσμε και εσείς θολά μυαλά!