Forsaken lonesome love

_...Πού να σε βρω; Όλα εδώ αλλάξανε...Τι να σου πω;..Έτσι απλά,σωπάσαμε.Και πως να σε βρω;

Τι κάνεις; Ομόρφυνες;Άλλαξες ιδέες;Πας αλλού;...Σήμα κανένα..._

 Απομακρύνεσαι σιγά σιγά και τα βήματα πίσω σου καθώς φεύγεις σβήνουν 

Μαζί τους σβήνω και εγώ που έχω μείνει αμίλητη να σε κοιτάω.
Προσπάθησα τόσο πολύ να σου μιλήσω και απέτυχα άλλο τόσο..
Ταξίδεψα στα όνειρά σου δισταχτικά και έκλεψα την μόνη ηλιαχτίδα που φώτιζε τους εφιάλτες σου.
Τώρα στην θέση της θα τους φωτίζω εγώ.
Τόσο γλυκά εσύ να με σκοτώνεις και εγώ να σε κοιτάζω απαθής..
Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο,οτι ήταν μικροί θάνατοι οι κάθε μας χωρισμοί
ή οτι με κοίταζες στα μάτια όταν είχα δίκιο..
Όλα θολώνουν μέσα μου όταν προσπαθώ να θυμηθώ τι ήταν σωστό και τι οχι.
Ξέρεις,αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω,θα τα έφτιαχνa πάλι όλα.
Όλα...,ατόφια...,οσο τέλεια φτιαγμένα ήταν στην αρχή..Στην αρχή που τα συναντήσαμε προτού μας πιάσει η καταστροφική μανία μας και τα αφανίσουμε.
Δεν μπορώ όμως.
Δεν μπορώ να γυρίσω τον χρόνο.
Δεν μπορώ να ζω άλλο με εικόνες,δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ πάλι
Ο μόνος τρόπος πια να απαλύνουμε κάθε πληγή είναι να το ξεχάσουμε..και μετά με την σειρά του θα μας ξεχάσει και αυτό.
Και αν εκείνο θελήσει ποτέ
Θα μας θυμηθεί.
Θα ξαναχτίσει τα κατεστραμμένα
Θα επαναφέρει τα σβησμένα βήματά σου
Θα κάνει τα πάντα να ξαναγεννηθούν
Μέχρι τότε θα συνεχίσω να μην έχω σήμα σου.
Θα είμαι ευτυχισμένη.
Θα συνεχίσω να ζω στην ιδανική πραγματικότητα που με έκανες να ζω όταν έφυγες..
είμαι ισοβίτης πια εδωμέσα...
Θα συνεχίσω να προστατεύω το χρυσό κελί μου και να κρατάω τον κάθε ένα και το κάθε τι απ'εξω.
Να το ξέρεις πως είμαι ευτυχισμένη..το έχω συνηθίσει πια.το αποδέχτηκα..όλα εδώ είναι όμορφα..
Κάποιο φθινόπωρο ίσως να σε θυμηθώ πάλι τόσο δυνατά όσο σήμερα .
Αν σου είχα υποσχεθεί να μην με δεις ποτέ να κλαίω,θα κρατήσω την υπόσχεση μου

Αντίο..
Να προσέχεις

Μια φορά και έναν καιρό

 Και όταν η αυλαία πέφτει το φως σου χάνεται

   -Ψυχή μου

 Για μια μικρή πληγή άδικα τα δάκρυα σου έπεσαν
Κάθε στιγμή και ανάμνηση αφήνεις στον αέρα να πλανιέται και εσύ,
αγκαλιάζεις με συνεπεία την μικρή αυλή που συνήθιζες να συναντάς στα όνειρά σου
Και αν όλα τα άστρα στον ονειρικό σου ουρανό ξανά έλαμψαν
εσύ ισόβια σκοτάδι θα χεις στην καρδιά σου
 
 Διακόπτεις το μικρο μουσικό κουτάκι σου ξανά και ξανά
το κουρδίζεις ξανά και δώσ' του πάλι
διακεκομμένη ζάλη λες πως συναντάς
Τον εαυτό σου όμως να ρωτάς ποτέ δεν έπαψες
και τώρα απλά δικαίωμα διεκδικείς να περπατάς
πάνω στα κάστρα που κάποτε έκλεψες

Ακούς το ίδιο τραγούδι ξανά
εκείνο,το ήρεμο που την αυγή του ήλιου σου θυμίζει

-Αυγή μου

Ανασαίνεις βαριά και εσύ σαν όλες τις αυγές του κόσμου
Μικρή συντροφιά κρατάς σε κάθε χτύπο του ρολογιού
Και κάθε φορά που με φώναζες "φως μου"
διστακτικά άλλαζα χρώμα στο σκοινί που ακροβατούσες
αναζητούσες το νόημα της πιο ήσυχης ηχού
Μια φορά και έναν καιρό στα αστέρια ενός παραμυθιού ορκιζόσουν πως μ'αγαπούσες.

Oh how i long for the deep sleep dreaming,the goddess of imaginery light

-Και τότε τι μπορεί να είναι αληθινό μέσα στα όνειρα;

"Δεν μπορώ να σου εξηγήσω"της απάντησε..Είναι πολύ πάνω από τις δυνάμεις μου.Νιώθεις πως πετάς στα σύννεφα  και μια γλυκεία ζαλάδα σε κυριεύει..Παραμένεις παρόλα αυτά στο έδαφος όσο και αν νιώθεις οτι πετάς..Αρχίζεις να ελαφρένεις όλο και πιο πολύ,σε αγκαλιάζει και εσύ αποφασίζεις να αφεθείς.Σε ζεσταίνει η ασφάλεια του..είναι μαγικό και άπιστο στα μάτια σου μέχρι να συνειδητοποιήσεις οτι δεν θα κρατήσει για πάντα,θα διαλυθεί και θα σε πάρει μαζί του αλλά  εσύ ακόμα και τότε θα το αφήνεις να ζει μέσα σου.Έξω συννεφιάζει και το μίζερο δωμάτιο σου αποχτά άλλου είδους χρώματα,απρόσιτα...δεν εξηγείτε με λέξεις.Ξαφνικά στον μουντό σου τοίχο σχηματίζεται μια μεγάλη πόρτα και τότε η πόρτα ανοίγει και σε αφήνει να αγγίξεις τα πιο κρυφα σου όνειρα για ένα λεπτό χωρίς να βλέπεις ίχνος απο τους παλιούς σου εφιάλτες.Απελευθερώνεις τον εαυτό σου  και τον αφήνεις στα όνειρα σου και εκεινα μαλακά και φιλικά σε εσένα,αναλαμβάνουν να σε καθησυχάσουν με τα πιο γλυκά νανουρίσματα που άκουσες πότε κάνοντας σε να υποκλίνεσαι στην σκηνή του παραμυθένιου τους θεάτρου..Σε υπνωτίζουν,η μονή εικόνα που μπορείς πια να θυμάσαι καθαρά είναι η σπίθα του κεριού που τρεμοπαίζει μπροστά στα μάτια σου και σε κάνει τόσο φοβερά δισταχτικό για να καταφέρεις να περασεις απο την πόρτα πίσω στο αρχικό σου αδιάφορο κόσμο.

Ο κισσός των ονείρων σου σε τυλίγει οσο πάει και εξαπλώνεται μέσα σου όσο ποτέ ενώ η φαντασία σου παραμένει ατίθαση,φαίνεσαι ακόμα πιο ανάλαφρος.Μόλις αρχίζεις να εγκαταλείπεις αρχίζει και η ομίχλη σου να δημιουργείται μέχρι να γίνει τόσο πυκνή ώστε να μην ξεχωρίζεις πια την μικρή σπίθα του κεριού σου..Σε πιάνει να βρίσκεσαι σε ένα χιονισμένο τοπίο..τοπίο ανόμοιο με οποιοδήποτε άλλο βρισκόσουν ποτέ.Αναζητάς το φως του κεριού,το μόνο αληθινό μέσα στον ψεύτικο σου κόσμο.Οσο δεν το βρίσκεις τόσο αισθάνεσαι πιο φυλακισμένος...τότε η πόρτα αρχίζει να κλείνει και εσυ απαρνείσαι τον αδιάφορο κόσμο σου για να βρεις εκείνη την αληθινή σπίθα που επικράτησε μέσα στον  ψεύτικο σου κόσμο....

Ομως τώρα όλα μέσα στην ιδανική ησυχία σου σιγά σιγά αρχίζουν να σκοτεινιάζουν

Η σπίθα έσβησε..

Everything I've done, I've done for you. I move the stars for no one

 Παιδικές εικόνες επιστρέφουν σε εσένα μετά από καιρό σκληρότητας..Δεν συχώρεσες εύκολα,δεν το αρνήθηκες πότε αλώστε, μα όταν ξέφυγες απο τον ονειρικό σου κόσμο όλα φάνταζαν απειλητικά.Ξαφνικά όλα μετατράπηκαν σε παιδικές εικόνες πάλι,στις δίκες σου παιδικές εικόνες..τις αθώες,τις αληθινές και ο κόσμος γύρω σου που με την δεύτερη μάτια σου φάνηκε πιο αποφασισμένος από ποτέ μετατράπηκε σε μια απέραντη παιδική χαρά και εσύ άρχισες να ξεθαρρεύεις και να ξεσπάς σιγά σιγά.Δεν το πίστευες ή μάλλον δεν ήθελες να το πιστέψεις πως γινόταν να ζούσες σε κάτι που δεν θα μπορούσε πια να είναι ούτε το όνειρο σου ούτε ο εφιάλτης.Ήταν απλά παιδικές εικόνες,οι δίκες σου παιδικές εικόνες.Έμοιαζες έτυμος να ορμήξεις και να εξαφανίσεις κάθε ίχνος απο εκείνες τις κούνιες και τις τραμπάλες που ποτέ δεν ήταν εκεί όταν ευχόσουν να ταν.Ένα προς ένα από τα κομμάτια τους να κρατούσες και να αισθανόσουν την ασφάλεια της παιδικής κουβέρτας σου να σε τυλίγει ξανά..    

  Προσπάθησες αλλά δεν άντεξες ακόμα και τώρα που τα χιλιάδες χρωματιστά μπαλόνια που σου προσφέρθηκαν κάποτε,ήταν τα μόνα που μέσα στον μουντό σου κόσμο κράτησαν το ζωντανό χρώμα τους και ξεχώρισαν μέσα στις παιδικές ασπρόμαυρες σου εικόνες.Σε ανέβασαν ψηλά μαζί τους...Ήσουν ανάλαφρος ξανά και το ύψος που πάντα φοβόσουν σου φαίνονταν λιγότερο απειλητικό απο ποτέ.Αφέθηκες λοιπόν και εσύ μέσα στην παιδική σου πραγματικότητα,την δεχθήκες πίσω ξανά χωρίς να το σκεφτείς..

Ποτέ σου δεν συνειδητοποίησες πόσο πολύ μεγάλωσες.Έφτασε η στιγμή που εκείνα τα αμέτρητα χρωματιστά σου μπαλόνια,που σου είχαν ορκιστεί ότι θα σε προστατέψουν από το ύψος που τόσο πολύ φοβόσουν, έσκασαν μαζί με τον όρκο τους και έμεινες εσύ και οι ασπρόμαυρες παιδικές σου εικόνες.Γύρω σου, καθώς έπεφτες και έπεφτες και έπεφτες στο κενό ώσπου να πιάσεις πάτο, αρχισε να καταστρέφεται κάθε λεπτομερεια απο τις παλιές παιδικές σου εικόνες για άλλη μια φορά.Είχες πει πως τώρα το περίμενες άλλα ακόμα σου έρχονται τόσα πολλά στο μυαλό...

                

   ...Πάρκα,άδεια παγάκια,γενναίες ψυχές,κενές στιγμές,

αναμνήσεις,απαιτήσεις,αν ποτέ ρωτήσεις,πρόχειρες λύσεις,φύλλα πεσμένα,λόγια χαμένα,μέρη απομονωμένα,λέξεις που δεν ειπώθηκαν,φίλοι που ίσως πληγώθηκαν,ζεστές καρδιές,μικρές αγκαλιές,δύναμη της πίθου,ιστορίες μικρού παιδιού,παραμύθια,στολίδια,αναμνήσεων κουτάκια χαμένα,τετράδια με μελάνι ποτισμένα,ανοιχτά παράθυρα,κάποιου αγνώστου λάφυρα,άγκυρα,βροχές,στροφές,απόστροφες,συντροφιές,διαστροφές,αλαζονείες,αγρυπνίες,ησυχίες,δώρα,φόρα,κατηφόρες,κάγκελα ψηλά,μαλλιά μακριά,κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους ζητώντας απίστευτους και άπιαστους μύθους,μικρές κατακτήσεις,μικρών αγώνων διεκδικήσεις,αδικοχαμένα έπαθλα,προσπάθησα να σου ξεφύγω αλλά σε έμαθα.χιλιάδες πεταλούδες,πριγκίπισσες και καλά ροκούδες,χρώματα,σώματα,χώματα,ελλείψεις,συζητήσεις,μπορώ να γελάσω,προσπαθώ να μην ξεσπάσω,γράμματα,θαύματα,νανουρίσματα ρυθμικά,παραμυθία μαγικά,παραλίες άδειες,θάλασσες άγριες,ζητούσες σεβασμό,κλάματα σε κάποιον αποχαιρετισμό,πάθη απλά,λάθη τραγικά,ξένοι ρυθμοί,ήχοι ανατριχιαστικοί,αξιοθαύμαστες περιηγήσεις,του ηλίου δύσεις,κολύμπι σε μεγάλο βάθος,εκείνο το ακαταλόγιστο σου θράσος,αγένεια μεγάλη,φθινοπώρου ζάλη,σε χάνω,μελωδίες απο πιάνο,λουλούδια πατημένα,λογία του αέρα χαμένα,ποιητές ξεχασμένοι,φωτιά αναμμένη,μυρωδιές σπιτικές,μουσικές αναρχικές,φρεσκοβαμμένοι τοίχοι,πολύτιμοι λίθοι,καλογραμμένοι στίχοι,πρόσωπα χαμογελαστά,παιχνίδια ζωηρά,διαδρομές μακρινές,λάμψεις σπαστικές,ξεχάστηκες,χρωματιστές καραμέλες,λευκές νύχτες και άλλες νουβέλες,άνθρωποι δισταχτικοί,ψάχνοντας για κάποια διαφυγή,σκονισμένη σοφίτα,μια αναπόφευκτη ήττα,διχασμένες προσωπικότητες,ονείρου άπιαστες τελειότητες,δάση πυκνά,

ανθρωπάκια ταπεινά που προσπαθούν να ξεγελάσουν τις ασπρόμαυρες παιδικές τους εικονες θαρρώντας πως ξεγελιούνται..

Ταξιδεύεις παντού και είσαι ακόμα εδώ