With the lights out,it's less dangerous...

                                     

                 It's friday.I'm in love

Νοσταλγώ ένα από αυτά τα φθινοπωρινά παρασκευιάτικα απογεύματα...Ναι,εκείνα με το ντεμι κλίμα και την απαλή βροχούλα...Εκείνα που κάθεσαι στο σπίτι με ένα φλιτζάνι τσάι,ακούς ελαφριά κομμάτια πιάνου και έξω συννεφιά και βροχή...Να και κάτι που μπορώ να πω πως είναι από τις λίγες συνήθειες που δεν σκοπεύω να αλλάξω φέτος..Ούτε φέτος ούτε του χρόνου ούτε ποτέ...από τις καλύτερες στιγμές του χρόνου αν και ίσως όχι τόσο έντονη όσο άλλες ούτε στο μισό και κάπως αντικοινωνική αλλά έχει κάτι που πραγματικά με γαληνεύει...Τσάι,βροχή,πιάνο,ζωγραφική και κάποιες φορές αυτό που θα μπορούσε να πάρει την θέση της μουσικής θα ήταν μια καλή ταινία εκ των 70s..Πιθανά μια απο τις παλιές ασπρόμαυρες της Χαμερ..Σας ακούγετε πολύ ήσυχο για να περνάει κάποιος τα φθινοπωρινά παρασκευιατικα βροχερά απογεύματα? Ναι,μπορεί και να ναι αλλά για έμενα είναι κάτι σαν αντίδοτο....Μια ευκαιρία να αδειάσεις,να σκεφτείς και να ξεφύγεις..Άλλωστε όταν χτυπιέσαι όλη μέρα κάθε μέρα επί μονίμου βάσεως σε άλλους ρυθμούς πιο γρήγορους,πιο θορυβώδεις ,πιο"σκληρούς και ανελέητους"κάποιες φορές ένα διάλυμα είναι απαραίτητο!..Δεν μπορώ να πω οτι δεν μου άρεσε το καλοκαίρι,αντίθετα το αγάπησα πιο πολύ από κάθε άλλη φορά...κάθε χρόνο όλο και περισσότερο απλά το φθινόπωρο είναι το κάτι διαφορετικό..είναι μαγικό...Σε υπνωτίζει με όλες του τις δυνάμεις...Καταρρέεις στην αγκαλιά του μαζί με τα φύλλα των δέντρων που πέφτουν, νιώθοντας μεγαλύτερη δύναμη μέσα στην αδυναμία που ξέρεις πια να κρύβεις καλά...Ίσως να είναι κάτι σαν αποτοξίνωση από κάθε έντονο τρόμαγμα.. ναι από εκείνα,θυμάσαι?εκείνα που αποζητούσες με ζήλο το καλοκαίρι και κάθε περασμένο καλοκαίρι..Εκείνα που παρακαλούσες να σε αποτελειώσουν με τον πιο σκληρό και μαζί απελευθερωτικό και γλυκό τρόπο που μπορούσαν..εκείνα που έλεγες πως δεν θα ξεχάσεις και όμως τα ξέχασες...και μετά σε ξέχασαν και αυτά με την σειρά τους...Ναι, εκείνα λοιπόν που δοκίμασες να σκοτώσεις αλλά έζησαν.Τώρα κάθε είδους νέου τραντάγματος πιο ευπρόσδεκτο απο πότε μαζί με το αντίδοτο των παρασκευιατικων βροχερών φθινοπωρινών απογευμάτων..ναι εκείνων λοιπόν με την ζωγραφική και το πιάνο, που κλείνεις τα πάντα και κλείνεσαι και εσύ ψυχικά..Ξαναβρισκεις τον χαμένο και φθαρμένο πια μικρο εαυτό σου και αρχίζεις να θυμάσαι το γιατί οι λέξεις αποξένωση και αποτοξίνωση μοιάζουν τόσο πολύ..Το παραδέχεσαι,αναζητάς άρρωστα λίγες ώρες ησυχίας..την συνδυάζεις σε μεγάλο βαθμό με την μοναξιά εσυ,αναιδές ,μικρόψυχο,δειλό,άλλο εγω που κρύβεσαι πίσω από τις σκιές του κόσμου,εσύ που κουράστηκες να τρέχεις πίσω απο κάτι που δεν φτάνεις και όμως εσύ λοιπόν το αναιδές,μικρόψυχο,δειλό κριμένο άλλο εγώ τρέμεις στην ιδέα της απόλυτης μοναξιάς και αν οι δυνατοί είναι εκείνοι που μπορούνε να λυγίζουν σαν τα μεγάλα δεντρά στις θύελλες τότε ναι, τα κατάφερες αναιδές μικρόψυχο δειλό κριμένο χρονιά τώρα στις σκιές του κόσμου άλλο εγώ...Και μετά απο αυτό? τι έκανες μετά απο αυτό?Κατάντησες τελικά ξεχασμένο όσο και αν προσπάθησες να το κρατήσεις...και τότε πια ειναι η διάφορα που διεκδίκησες με τόσο κόπο?

Απλά από τότε κάθε μέρα έγινε παρασκευιατικο φθινοπωρινό απόγευμα με τσάι βροχή και πιάνο

Patterns in the ivy...Summer's gone, the day is done soon comes tonight..

Without you I cannot confide in anything

The hope is pale designed in light of dreams you bring

Biding time, leaving the line and out of sight

Summer's gone, the day is done soon comes tonight..

One moonlit shadow on the wall

Disrupted in its own creation

Veiled in the darkness of this fall

Is this the end - manifestation

It runs in me, your poison seething in my veins

This skin is old and stained by late September rains

A final word from me would be the first for you

The rest is long but I'll go on inside and through

One moonlit shadow on the wall

Disrupted in its own creation

Veiled in the darkness of this fall

Is this the end - manifestation

Patterns in the ivy

Nα γαληνευεις καθως τρανταζεσαι

Και όλα αυτά που είχα συνηθίσει να αγαπάω απομακρύνονται με κάποιον τρόπο από την ζωή μου..αποξενώνονται..Δεν βρίσκω κάποια άλλη λέξη που να ταίριαζε πιο πολύ..Φίλοι που είχαν ένα κομμάτι από την ψυχή μου..Μέρη που πέρναγα ώρες και έκανα όνειρα..Τραγούδια και ήχοι που κάποτε με ανατρίχιαζαν  τώρα απλά  δεν με αγγίζουν..Ήττες..Νίκες.Αναμνήσεις που αρχίζουν λίγο λίγο να ξεθωριάζουν όπως τόσες και τόσες άλλες σαν να ταν κάτι πολύ απλό..σαν να μην σήμαιναν πότε τίποτα..σαν να ταν κάτι άλλο..Όλα αλλάζουν ριζικά και σου αφήνουν εκείνο το γλυκόπικρο συναίσθημα που δεν θες ούτε να γελάσεις ούτε να κλάψεις,μόνο να κάθεσαι εκεί,αδρανής και να κοιτάς...Στο τέλος πιστεύεις πως έχεις υποταχθεί στον κόσμο και εκείνος σε εσένα..Στα ποδιά σου πέφτει λες να σε ικετεύει..Τα φώτα του δεν σε τρομάζουν πια. Περιφέρεσαι στο πλήθος σαν χαμένη ..μπερδεύεσαι με τον "κόσμο του κόσμου " γίνεσαι ένα μαζί του..Βρίσκεσαι να ψάχνεις σε πρόσωπα ξενών,εσύ,η ξενότερη όλων κάτι οικείο που να μην έχει τρανταχτεί από καμία αλλαγή..Γύρω σου όλος ο κόσμος του κόσμου,χιλιάδες άνθρωποι κοντά σου  και εσύ αισθάνεσαι πιο μόνη από ποτέ..Ύστερα  μένεις με κάποιες μικρές πινελιές της παλιά σου ζωής να σου θυμίζουν κάποια πράγματα που ακόμα δεν πεθάναν μέσα σου εντελώς..Ναι ίσως εκείνη η βαλσαμωμένη πεταλούδα στον τοίχο του δωματίου μου ή πάλι το άκουσμα κάποιας φθινοπωρινής βροχής και μια βόλτα στην άδεια παραλία κοντά στο σπίτι μου φέρνουν κάποιες αναμνήσεις άλλα μέχρι εκεί φτάνει μόνο...όλα τα άλλα απλά περνάνε και δεν αγγίζουν...Έχουν αλλάξει πάρα πολύ για να προκαλέσουν κάποια μικρή ή μεγάλη ταραχή μέσα μου..Το χειρότερο από όλα είναι πως μόνο αδιάφορο μου φαίνεται παρά τραγικό ,οπού σε άλλες εποχές  θα με εξόργιζε...Θα έσπαγα κάτι χωρίς αμφιβολία από τα νεύρα που θα μου δημιουργούσε..αλλα αυτό δεν θα συμβεί τώρα,ούτε τώρα ούτε ποτέ ξανά μάλλον..Τώρα απλά θα κάθομαι απαθής και θα παρακολουθώ το σύμπαν μου να αλλάζει και να μετατρέπεται σε κάτι ασυνήθιστο...Έτσι αμίλητα απλά θα κάθομαι και θα κοιτάω..Συνήθισα να αποδέχομαι...Κακίες συνήθειες...Κακές παρέες...Καλοί περασμένοι καιροί.Κάθε αλλαγή μια διαγραφή από κάτι γνώριμο,αγαπητό,απερίγραπτο..Έτσι απλά γιατί και εγώ άνθρωπος είμαι και ξεχνάω εύκολα.Δηλαδή όσο εύκολα ένας άνθρωπος μπορεί να ξεχάσει τα πάντα κάτω υπό νέες συνθήκες και καιρούς..Το καινούριο δεν μπορώ να πω πως με τρομάζει όπως περίμενα..μου ναι απλά αδιάφορο και αυτό μαζί με όλα τα άλλα"τα παλιά καλά που πλέον άλλαξαν"έτσι και αυτό προστέθηκε στην λίστα...

Κάποτε,κάπως κάπου αυτά τα "παλιά καλά" με έκαναν να χαμογελάω πραγματικά και όχι με αυτό,το απαράδεκτο,ψεύτικο χαμόγελο που αντιμετωπίζω τις "καινούριες ξένες συνήθειες". Ελπίζω να ναι κύκλος και κάποια στιγμή να επιστρέψουν όλα στην αρχική τους κατάσταση...                          


Ως τότε?..                                                                                                                                                    Απάθεια...