Σάββατο

Καιρός να ζήσουμε παιδί μου ξημερώνει



Θάψαμε στην άμμο λόγια ειρωνείας σε χαρτιά σαπισμένα
και ποιήματα ξεπλύναμε με θαλασσινό νερό
κάθε ξημέρωμα τα λάθη μας μετρούσα ένα-ένα
και τις σκιές μας διαμέλιζα στο τότε δειλινό



Γάσα σφιχτή νιώθεις πια το πούσι να σε πνίγει
και τα κύματα της ψυχής σου να στοιχειώνει
η σιωπή στην άδεια παραλία λες πως λήγει
και εσύ ψάχνεις για ουρανό που να θαμπώνει.



Λυγίζεις κάποιες παλιές αγάπες σε κάθε ήσυχο σούρουπο
ύστερα τις κάνεις στάχτη και την αφήνεις αμετανόητα ο Όστριας να πάρει
διάφανο έκανε αμέσως το φεγγάρι
και όρκο ατόφιο έδωσε πως θα γυρίσει πίσω .




Υστερική φωνή σου ακούγεται το σφύριγμα της σοροκάδας
και εγώ υποκλίνομαι ανήμπορη στο δυνατό φως των ματιών σου
το φως σου για μένα το πιο αληθινό του κόσμου
γιατί παίρνει την μορφή του βασιλιά της αγριάδας.



"Καιρός να ζήσουμε παιδί μου ξημερώνει"



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου