ένα σκέτο άγαλμα Tι θέλεις τώρα?Ναι,εσύ που κοιτάς σκυμμένος χάνοντας το φως,χάνοντας την νιότη,χάνοντας τα πάντα...Γιατί μπορεί κανείς να πιστεύει πως τραγικά δύσκολο είναι να πιάσεις το φως ζητώντας συγγνώμη από έναν ήλιο που ποτέ δεν ξημέρωσε,μα εσυ κάθεσαι εκεί ,ακούνητος,αμίλητος,αγέλαστος σαν τα αγαλματάκια που παίζαμε μικροί,έτσι και εσύ,το άγαλμα κάνεις,ακούνητος,αμίλητος,αγέλαστος άγαλμα σκέτο...Και κάποιος ίσως να πει πως κάποτε προσπάθησες να ξεκλέψεις λίγο φως από τον ήλιο μα τελικά το μόνο που κατάφερες ήταν να δώσεις λίγο παραπάνω σημασία στην άθλια λάμπα στην μέση των τεσσάρων τοίχων...Μια ζωή στους τέσσερις τοίχους,μια ζωή χαμένη.!Μια ζωή ακούνητη,αμίλητη,αγέλαστη και συνεχίζουν όλα γύρω να γυρίζουν μαζί με την γη..Όχι πια τόσο ακούνητα αγέλαστα αμίλητα,αλλά ίσως λίγο πιο φωτεινά και ντυμένα με τα χρώματα του κόσμου..εκείνα τα ζωντανά,τα παιχνιδιάρικα,τα ανθρώπινα και προσπαθούν να κατανοήσουν μια άπιαστη ιδέα που όρια και λογική δεν έχει..Ποτέ δεν είχε,ποτέ δεν θα χει..Και εσύ όλα αυτά τα χάνεις πεισματικά..Ναι εσύ,το ακούνητο,αμίλητο,αγέλαστο άγαλμα της τέταρτης γωνίας του δωματίου και φαντάζεις το πιο απροσάρμοστο άγαλμα του κόσμου...Σαν άλλος εαυτός..Σαν κάτι που δεν υπήρχε και δεν θα υπάρξει..Μένεις χαμένος-χαμένη-χαμένο άγαλμα..Ζαρωμένο,μελανιασμένο...Φθαρμένο από τα ακούνητα αμίλητα,αγέλαστα χρόνια..Ξεχασμένο από το φως που ποτέ δεν ήρθε..Ταπεινωμένο από τον ήλιο που ποτέ δεν ξημέρωσε,μα πάνω από όλα ακούνητο,αγέλαστο,αμίλητο από εκείνη την άπιστη ιδέα που ποτέ δεν θα κατανοήσεις..Ένα σκέτο άγαλμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου