― Jack Kerouac, On the Road

“And for just a moment I had reached the point of ecstasy that I always wanted to reach, which was the complete step across chronological time into timeless shadows, and wonderment in the bleakness of the mortal realm, and the sensation of death kicking at my heels to move on, with a phantom dogging its own heels, and myself hurrying to a plank where all the angels dove off and flew into the holy void of uncreated emptiness, the potent and inconceivable radiancies shining in bright Mind Essence, innumerable lotuslands falling open in the magic mothswarm of heaven. I could hear an indescribable seething roar which wasn't in my ear but everywhere and had nothing to do with sounds. I realized that I had died and been reborn numberless times but just didn't remember especially because the transitions from life to death and back to life are so ghostly easy, a magical action for naught, like falling asleep and waking up again a million times, the utter casualness and deep ignorance of it. I realized it was only because of the stability of the intrinsic Mind that these ripples of birth and death took place, like the action of the wind on a sheet of pure, serene, mirror-like water. I felt sweet, swinging bliss, like a big shot of heroin in the mainline vein; like a gulp of wine late in the afternoon and it makes you shudder; my feet tingled. I thought I was going to die the very next moment. But I didn't die...”

Ιουλιέτα

......
-Αυτό το φως θυμάμαι και μια φωνή από πάνω μου,"αναπνέει;".
Αν θες να βοηθήσεις ξερίζωσε το φως καλύτερα από μέσα μου ,με βαραίνει
και σίγασε όλες τις φωνές που ασελγούν στην όμορφη ησυχία μου
"Σήκω φύγε,κάτσε που πας",
ταγκό είναι αυτό μέσα στο κεφάλι μου όταν ξαπλώνω,τριάντα δυο λεπτά και κάτι δευτερόλεπτα πριν κοιμηθώ,κάθε βραδύ;
Πιο πολύ η τέχνη του να απενοχοποιείς σφάλματα ονομάζοντας τα τέχνη.
Βασανιστήριο είναι ,το πως εγώ το προκαλώ και ζητάω από καλοπροαίρετα χημικά και ανθρώπους ανίκανους να το χαλιναγωγήσουν,πέντε σταγόνες και εφτά λόγια
Όχι ,δεν θέλω βοήθεια από τίποτα,σε τίποτα δεν πρέπει να στηρίζεσαι,μονός σου για πάντα παίζεις και  χαίρομαι που υπάρχει πολυφωνία στο κεφάλι μου από όλους τους δαίμονες που συλλέγω,δεν θα με βαρεθώ ποτέ.
Και καταριέμαι επιλεκτικά κάποια συναισθήματα, τα αποτινάζω από πάνω μου και στη θέση τους υιοθετώ μια κόρη,την απάθεια και την ονομάζω εκδίκηση.
Άλλες επιλογές στον τρόπο που θα σωθώ δεν μου δίνω και δεν με νοιάζει,γιατί δεν έχουν μείνει πόρτες αγνές για να διαφύγω και να τρέξω,και να υπήρχαν θα με έδενα με αλυσίδες να μου στερήσω τις επιλογές.Η δοκιμή είναι το δώρο που θα μου κάνω για φέτος, συν την ικανότητα να ονομάζω δοκιμή την ανικανότητα μου να επινοήσω κάποια αυτοβοήθεια,αντι για τρόπους να μου μολύνει το αίμα ολοκληρωτικά η μοιρολατρία που μου φύτεψαν ώστε στον ελεύθερο μου χρόνο να χτίζω ποιητικές κατάρες για θεούς ανύπαρκτους.
Αλλά κάποια στιγμή θα έχω δικό μου πλανήτη να εξοριστώ και δεν θα χει ούτε φως ούτε φωνές,ούτε πόρτες
ούτε καλοπροαίρετα χημικά και ανθρώπους ανίκανους
μόνο όμορφη ησυχία και γνώριμο χάος
και το πάντα και το ποτέ θα τα ορίζω μόνη μου.