Πέμπτη

Φως πάλι φως η ψυχή που μάχεται.



Παίζεις στα αστέρια αστέρι μου ξανά τόσο αθόρυβα
μικρή η σπίθα σου λες και όμως εσυ χίμαιρα φωτιάς
και αν τα χρόνια που πέρασαν ονόμασες ανώριμα
εσώκλειστος παραμένεις μέσα στην ασφάλεια της σφραγισμένης σου σπηλιάς

Ευχή βουβή κάνεις σε κάθε πέρασμα του φεγγαριού
να καταπνίγεις τα θέλω σου και να τα ανταλλάσσεις με τα πρέπει
και μέσα στον χειμώνα που χαιρετάς υπομονετικά και δεν σε βλέπει σκέφτεσαι τα τραγούδια του καλοκαιριού

Σιγοτραγουδώντας ιστορίες παρανοϊκές αφηγείσαι τα ακαταλόγιστά σου έπη
Άλογο γρήγορο το πνεύμα σου και μένει η φαντασία σου δικιά του χαίτη
που δεν διστάζεις να την εμπλουτίσεις με μερικές προσμείξεις παραμυθιού

Αναρχικό μου πνεύμα,ακόμα νομίζω οτι ακούω τον ηχο της φωνής σου
δεν διαχώρισα ποτέ εσένα απο την ψυχή σου την ατίθαση



Λουλούδια νεκρά βλέπω τώρα να έχουν σκλαβώσει οι αγάρες

Σσσ,το ακούς;

Λένε πως σκότωσαν έναν άνεμο,τον Σιρόκο θαρρώ,με σιωπηλές κατάρες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου