Νέμο

Ω μικρό μου, γιατί

γιατί βγαίνω έξω και ψάχνω ακόμα τρόπους να σε έσωζα, οχτώ ώρες μετά αφού έπεσες μικρό μου
και γιατί αφήνω την μπαλκονόπορτα ανοιχτή για να επιστρέψεις;
Που είσαι και που χάθηκες και πως αποφάσισες ότι ήταν αδικία εκ μέρους της φύσης που δεν σου δώρισε φτερά; Τώρα πια και γω πιστεύω ότι ήταν λάθος που σου στέρησε ένα τέτοιο στολίδι, τόσο θα σου ταίριαζε μικρό μου μιας που όρια δεν γνώριζες ούτε σύνορα, ούτε κάγκελα, ούτε πόρτες, ούτε προστασία και υπερ-προστασία  παρά είχες μόνο αγάπη και περιέργεια αλόγιστη και ακόρεστη. Περιέργεια μικρό μου, που τόσο ζηλευτή θα ήταν ακόμα και από ανθρώπους. Ανθρώπους που προσπαθούν να φωνάξουν πως είναι ελεύθερα πνεύματα αλλά φωνή δεν τους βγαίνει. Πως να τους βγει άλλωστε; Πως και γιατί και με τι ερέθισμα ; Η φωνή θέλει ψυχή . Όμως εσύ είχες φωνή μικρό μου. Πιο ηχηρή από ανθρώπου, πιο αληθινή από όρκο, πιο πιστή από ενοχή. Οι εικόνες είναι χαραγμένες ακόμα κάτω από το δέρμα μου μικρό μου. Εσύ στην άσφαλτο και γω να βρίσκομαι ξαφνικά και να βουλιάζω στο κέντρο της γης και μια άλλη ψυχή να σπαράζει βουβά και εσύ να έχεις απομακρυνθεί ενώ είσαι εδώ. Να κρατάω το σώμα σου και να είναι άδειο και βαρύ. Μία στιγμή μπορεί να σημαδέψει χρόνια ολόκληρα περασμένα, πόσο πρέπει να μεγαλώσει κάποιος για να το συνειδητοποιήσει αυτό ;
Εγω κρυφά όμως μικρό μου θα περιμένω μικρό μου, να ζήσεις μαζί μου και άλλα, έστω μέσα από μένα και αν ήσουν άνθρωπος θα το έκλεινα με ένα σ'αγαπάω και να προσέχεις μα δεν είναι δράμα, είναι φόρος τιμής μικρό μου και επειδή είσαι πιο αγνό και ατόφιο πλάσμα, θα σου πω πως αν πόνεσες λίγο θα σκοτώσω τον πόνο και αν πόνεσα πολύ δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.

Όνειρα γλυκά μικρό μου, θα ζεις μέσα μου μικρό μου.