" Μονο οι περιπατητικές σκέψεις έχουν αξία"

σκεπτόμενη τη μοίρα μιας γενιάς αποδιοπομπαίας
εμάς,να εδώ
και συλλογιζόμενη πως η γονική συναίνεση ζητήθηκε κατά εξακολούθηση
για την επίτευξη ονείρων και λοιπών στόχων άπιαστων
και απάντηση δεν λάβαμε ποτέ
διαπίστωσα μετά μεγάλης μου λύπης πως η δυσπιστία που μας διακρίνει
δεν είναι απρόκλητη
και είναι από τις λίγες φορές που προτιμότερο θα ταν να φανούμε άδικοι
και δύσπιστοι χωρίς κανένα προφανή λόγο
παρά να έχουμε τέτοια ποικιλία λαβών για αμφισβήτηση
πόσο το κάτι σταθερό μας έχει λείψει
και πως η απελπισία ονομάστηκε συνήθεια
μάθαμε να κοιτάμε επιδερμικά και χάσαμε την ουσία
γιατί να υπομένομε φτιαχτές πραγματικότητες,
να περιμένουμε μέσα στην παράνοια και να χρονοτριβούμε σκοπίμως;
γιατί δεν είχαμε το θάρρος να διεκδικήσουμε
έναν χάρτη να βρούμε μέρη στο κόσμο να κρυφτούμε
και μια γονική συναίνεση που ζητήθηκε κατά εξακολούθηση
και απάντηση δεν λάβαμε ποτέ