speakin of tolerance...

-Yes indeed,I told you i'd give you my everything if you stay.
-so you lied
-no at all
- I didn't recieve anything from you lately I have to admit,how can this be possible if you claim that you kept the promise that you've made?
-I'm terrible sorry ,Ι failed your great expectation but I had nothing left to give you since you left
I've gave you my everything in a sense,then i had nothing.nothing left to offer ,so you recieved a big nothing.
-Such a childhood tragedy,isn't it?You know , your heters love you for being so self-destructive , your fans hate you for make them mourn about the way you destroy every inch of you body,letting the pain to spread inside you without even try to find an escape but the true evidence of your reluctance for life is the way you are willing to give your everything to a humanbeing who isn't really worth pretty much, anything.
-So, you pretend you don't deserve any of this,right?
- To be brutally honest, as a matter of fact,yes.
- Then,I have to say something cliche;
there is no objective value to any individual, to me you deserve everything
to you i deserve nothin
therefore,you pay for that
you aren't worth anything for the most important character in your life, yourself.

και που να ξερες

-Και την είδες ; Πότε την είδες;Πως ήταν; Άλλαξε καθόλου;
-Μην με ρωτάς,δεν μπορώ να στην περιγράψω
στεκόταν εκεί με αγέροχα βλέμμα και ο αέρας της έπαιρνε τα μαλλιά
σαν πρωταγωνίστρια χαμένη ήταν ,μη με ρωτάς
ταγκό θύμιζε το πάθος στα μάτια της,μέσα σε φλόγες βρισκότανε
απρόσιτη η τελειότητά της,απλησίαστο το ιδανικό των προσδοκιών της
τι να της πει ο οποιοσδήποτε,τι να της κάνουνε τα χρόνια
πόσο έλαμπαν τα μαλλιά της,πόσο με μετάξι το δέρμα της έμοιαζε
καταραμένο τραγούδι αγγέλων και διαβόλων την είχαν πει
μα εκείνη δεν πίστευε σε δαίμονες,δεν πίστευε σε τραγούδια
ποιος να της πει τι
πως να εντυπωσιαστεί που το πορτραίτο της και μόνο να ερημώσει πόλεις θα μπορούσε
καταστροφές να προκαλέσει σε δήθεν ιππότες
ευεργεσία να προσφέρει σε νύχτες επικίνδυνες
κίνδυνος και η ίδια για αυτούς που δεν αντέχουν την ανεξαρτησία
που θέλουν να υποτάσσουν όποιον έχουν δίπλα τους
εκείνη φωνάζει ,φωνάζει ,ουρλιάζει στους άδειους δρόμους
υμνεί την ελευθερία που αποπνέει και την χαρακτηρίζει
γεννήθηκε με αυτήν την ελευθερία ξέρεις
να μην ανήκει ποτέ πουθενά και σε κανέναν
και τίποτα να μην την αγγίζει
και πλανήτες να παίρνουν το όνομα της
και οι σκιές να φοβούνται να προσεγγίσουν το μεγαλείο της
και αστροναύτες να σκαρφαλώνουν στο φεγγάρι να το κατεβάσουν μπροστά στα πόδια της
δεν υπάρχει κάτι καινούριο να της πει κάποιος,τι να της πει
που μπορεί να δει στο σκοτάδι,που ο,τι έχει είναι η μοναδικότητά της
που όταν όλοι περίμεναν να συνεχίσει να λάμπει μπροστά από τα κατεστραμμένο τους εγώ
και να γυρνούσε πίσω να γιατρέψει τους εγωισμoύς τους
εκείνη εκτοξεύονταν από τον πλανήτη,πίσω στη μέση του διαστήματος φωνάζοντας
κανέναν σας δεν αγάπησα ,δεν το αξίζετε άνθρωποι
τι να της πει ποιος

μα όταν έσπασαν οι αλυσίδες,παρέμεινε δίπλα της

κάποτε ήσουν λίγο πιο δυνατός τη νύχτα

και γω τώρα τη νύχτα νιώθω παντοδύναμη

και θυμάσαι καθόλου που ερχόσουν και με έσπρωχνες ελαφριά για να χαράξω πορεία και γω προέβαλα σθεναρά αντίσταση γιατί φοβόμουν το σκοτάδι και συ με καλόπιανες προσφέροντας μου λουλούδια και τώρα τα λουλούδια σου δεν έχουν αξία γιατί με το που τα πιανω στα χέρια μου μαραίνονται και έχω βαρεθεί να λατρεύω αυτά που μισείς και να μην σε νοιάζει και κάθε βράδυ να κουβαλάω το όνομα του μεγαλύτερου σου εφιάλτη και να μπλέκομαι στην ονειροπαγίδα που σου χα πάρει δώρο και όταν συλλαβίζεις το όνομα μου να μασάς φωνήεντα στενοχώριας και να τα φτύνεις μετά  μαζί με αίμα στα πλακάκια σαν ξυράφια μικρά και να ψελλίζεις πως θες να μην μ'αγαπάς αλλά δε μπορείς

και αν ποτέ ρωτήσεις ,λυπάμαι γιατί ήσουν ο τελευταίος άνθρωπος που θα ήθελα να νικήσω τέτοιες νύχτες,μα πια δεν ελέγχω τη δύναμη μου και με συγχωρείς που σε έμαθα τόσο καλά

και φύλαγα ενα βουητό στο πάνω ράφι

και μην μου λες οτι δεν ξέρω να ονειρεύομαι
δεν φαντάζεσαι τι είναι να καίγεται νύχτα ο κόσμος σου και συ να νομιζεις πως ξημέρωσε νωρίτερα μόνο για σένα
Η λογική ειναι ο,τι μας έχει μείνει ,η λογική και το φως
και αν χάσουμε το φως,είμαστε νεκροί.

"Είναι νωρίς ακόμη μέσα στον κόσμο αυτόν αγάπη μου να μιλώ για 'σένα και για μένα."-Ελύτης

..."Για 'σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να 'ρθω.
Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον αέρα που αναπνέεις
και για 'σένα κανείς δεν είχε ακούσει.
Μόνη να περιμένω που θα πρωτοφανείς
σαν από μια εικόνα καταστραμμένη.
Που κανείς να μην έχει δει για σένα για 'σένα μόνο εγώ,
μπορεί, και η μουσική που διώχνω μέσα μου
αλλά αυτή γυρίζει δυνατότερη για 'σένα,
όλα για 'σένα, για 'σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή.
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί.
Να' χει ο χρόνος όλος αθωωθεί μες σε αυτά που το πέρασμα σου αφήνει.
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί πριν από εσένα και μαζί σου.
Πήγαινε, και ας έχω εγώ χαθεί ένα κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μέσα μια φωνή κι έναν καθρέφτη να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ.
Να σε βλέπω μισό να περνάς από μπροστά μου
και μισή να κλαίω για αυτό που χάνω, σ' αγαπάω... Μ' ακούς;

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς."

και αν ποτε θυμηθεις

απόψε είπες,σαν να μην υπάρχει αύριο

να μαστε μαζί για λίγο και γω να σου χαρίσω την ψυχή μου για λίγο λες,γιατί αξίζει λες
και συ να είσαι απαθής και να κερδίζεις και να νικάς,να κατακτάς για λίγο
μα εγώ να μην υπολογίζω τίποτα να μην με νοιάζει το μετά,
να με κυριεύεις για να με καταστρέψεις,να το ξέρω και να γελάω γοερά,
και στο όνομα δυο αστεριών που έπεσαν να το παίζω ελεύθερο πνεύμα πως δεν δεσμεύομαι,δεν κολλάω ενώ είμαι απαράδεκτη,συναισθηματική και ευάλωτη στο άκουσμα του ονόματος σου

και γω με άμμο να φτιάχνω κάστρα να προστατέψω μέσα μια μικρή ελπίδα πως κάποια στιγμή,
κάτι θα σημαίνει
και συ να τα κλοτσάς,
και γω να με εξορίζω σε μέρη χωρίς ουρανό και θάλασσα να σε ξεχάσω

και όταν δεν πιάνει

ας γίνει λέω,να μου φύγει το απωθημένο έστω λέω
ενώ ξέρω πως με αυτόν τον τρόπο θα μου γίνει εμμονή

να μην με νοιάζει

για να δείξω ότι δεν φοβάμαι να αποκτήσω καινούργιους φόβους,θα το δεχτώ λέω

για να ακούσουμε για λίγο μαζί μουσική πάλι λέω,για να μιλήσουμε πάλι λέω,θα το δεχτώ

και αν μου δινόσουν λίγο,θα σου δινόμουν εντελώς και είναι θλιβερό,σχεδόν μελοδραματικό

να μην με νοιάζει

και δεν θα ενδώσω μάλλον λέω,και πιθανά να το μετανιώσω λέω,μα να προσέχεις,
ίσως κάποια στιγμή να χουμε και οι δυο από κάτι να μετανιώνουμε
και ίσως τότε τα πεφταστέρια να είναι πολύ αργά για να μας σώσουν

και θα ναι κρίμα

lets see if you have the guts

αν θες να φύγεις,φύγε βασικά,δεν με νοιάζει,απλά κλείσε την πόρτα πίσω σου γιατί μετά ίσως να θέλω να μείνω μόνη
δεν πρόκειται να μου λείψεις,για πολύ τουλάχιστον,μου δίνω δυο μέρες
έτσι είμαι εγώ,τέτοια τα περνάω έντονα αλλά γρήγορα,δεν τα κουβαλάω μετά
θα ακούω μουσική,θα ηρεμώ και πιθανά που και που να πέφτω σε κανένα τραγούδι που να σε θυμίζει και να διακατέχομαι από μια μικρή κατήφεια
μέχρι εκεί όμως
και σου υπόσχομαι,σου υπόσχομαι οι σκέψεις μου να είναι βραχύχρονες και η φωνή που θα μου λέει ιστορίες για σένα μέσα στο κεφάλι μου,όσο πιο λακωνική γίνεται
δεν θα το φιλοσοφήσω ,είναι επικίνδυνο,όσο πιο πολύ θα το σκέφτομαι,τόσο πιο πολύ θα το ωραιοποιώ
και τότε ίσως πλάσω την εικόνα σου πάλι στο μυαλό μου όπως στην αρχή
όχι αυτό που είσαι,δεν είσαι εσύ αυτό,είναι αυτό που θα θελα να είσαι
και δεν θέλω
δεν θέλω τίποτα βασικά
ή μάλλον θέλω,εμένα θέλω
θέλω χρόνο για μένα,για τους στόχους και τα όνειρά μου
για τα σχέδια που θα καταστρώσω να κατακτήσω ξανά τον κόσμο μου
και να γίνω μια διάφανη,εγωκεντρική,απαθής ύπαρξη
να τα κάνω όλα σκόνη μπροστά σε δυο,άντε τρία απωθημένα
να πετάξω στο πάτωμα και να ποδοπατήσω στοχασμούς και αηδίες
και να επικεντρωθώ σε δυο,άντε τρία πράγματα
να τα κάνω πραγματοποιήσιμα,έτσι ,σαν δώρο
απλά ας μην σταματήσει η μουσική,παρακαλώ
αλλιώς τα πάντα θα θεωρηθούν μια ξεχασμένη παρόρμηση
και τότε θα'μαστε καταραμένοι,όλοι
και δεν το φοβάμαι,απλά το βαρέθηκα.

Within You - Labyrinth

How you turn my world
You precious thing.
You starve and near exhaust me.
Everything I've done,
I've done for you.
I move the stars for no one.
You've run so long.
You've run so far.
Your eyes can be so cruel,
Just as I can be so cruel.
Oh I do believe in you.
Yes I do.

Live without your sunlight.
Love without your heartbeat.
I... I...
Can't.. live.. within.. you...

Η Ιουλιέττα.

-Έφτασα στην είσοδο όπου με περίμενε εκείνη η κοπέλα.Κοίταξε δεξιά,κοίταξε αριστερά,μήπως με είχε ακολουθήσει κανείς και μου είπε με ήπια φωνή όπου πάει, εγώ να έπομαι πίσω της.

Περάσαμε το κατώφλι και μπόρεσα να νιώσω την αρνητική αύρα του χώρου να στήνει χορό για τον θάνατο της συνείδησής μου.

Χαιρέτησε δυο-τρία ακόμα χαμένα κορμιά και με πήγε σε μια στενή σκάλα που οδηγούσε στο υπόγειο."Εκεί θα τον βρεις,η πρώτη πόρτα που θα δεις.Χτύπα την και περίμενε να σε καλέσει μέσα."

Η σκάλα μου έμοιαζε πως οδηγούσε στην κόλαση,δηλαδή θα στοιχημάτιζα πως αν υπήρχε κόλαση ,κάπως έτσι θα ταν.

-Και όταν κατέβηκες σε αυτήν την ..προσομοίωση της κόλασης, ποιους είδες εκεί;

-Όχι κάποιον σημαντικό,μην φανταστείς...

Χτυπήσα δυο ,ίσως και τρεις φορές την πράσινη πόρτα,περίμενα 5-6 λεπτά

μέχρι να ακούσω μια φωνή βραχνή,βουτηγμένη στην κάπνα και στην κακή ποιότητα ζωής να μου λέει "ελα".

Είναι αστείο πόσα μπορείς να καταλάβεις καμιά φορά από τη φωνή ενός ανθρώπου.

Τον τύπο καν δεν τον είχα δει ,αγνοούσα την υπόσταση του ως άνθρωπο αυτού του κόσμου παντελώς.Και όμως,μάντευα την εικόνα του: ένας κακοτράχηλος πορνόγερος με το τσιγάρο στο χέρι,με δέρμα πιο κομματιασμένο και από εκείνη την πορσελάνη της γιαγιάς που όλοι σπάσαμε μικροί,δόντια κίτρινα και πουκάμισο μισάνοιχτο σε βε.

Άνοιξα την πόρτα,πόσο έξω δεν είχα πέσει.

Με υποδέχτηκε με ένα Marlboro νομίζω ήτανε,αν δεν κάνω λάθος,στο αριστερό χέρι

ενώ μου έγνεψε με το πιο σαπισμένο χαμόγελο να κάτσω στην καρέκλα που βρίσκοταν μπροστά απο το γραφείο του.

Το δωμάτιο ήταν υπόγειο,κατεστραμένος χώρος

Θύμιζε κελί και μοίριζε φάρμακα και σκόνη,οι τοίχοι μισοβαμένοι πορφυροί ισα-ισα μέχρι  μισό μέτρο κάτω απο το ταβάνι και απο έπιπλα το γραφείο του,η καρέκλα του,η καρέκλα μου και ένας διαλυμένος καλόγερος δίπλα απο την πόρτα.

Πάνω στο γραφείο του ο zippo του,ένα ποτήρι νερό και τα τσιγάρα του,τίποτα άλλο.

Για λίγα λεπτά δεν μιλούσα,επεξεργαζόμουν τον χώρο,μιλούσε εκείνος μόνο,μου εξηγούσε γιατί άργησε να μου πει να περάσω,έβριζε την γυναίκα του που τον είχε πάρει τηλέφωνο

το γιατί δεν το θυμάμαι,είχα προσηλωθεί στο να προσέξω τον χώρο,να αφουγκραστώ την παρακμή του,να συμβιβαστώ με την ιδέα πως θα δουλεύω για έναν τέτοιο άνθρωπο.

Μου έκανε εντύπωση βέβαια που είχε γυναίκα,πως γίνεται,πως είναι εφικτό ένας άνθρωπος σαν αυτόν να έχει γυναίκα.

-"Και με τι ασχολειόσουν εσύ είπαμε;" μου είπε κάπως ειρωνικά

-"Ψυχολογία έχω τελειώσει,δεν το ακολούθησα ποτέ."

-"Α,μάλιστα,ώστε ψυχολόγα

Ξέρεις,εμείς έχουμε ένα κοινό,εσύ διαχειρίζεσαι ψυχές και γω τις ξεπουλάω,καλά θα τα πάμε."

-"Ναι" είπα με μια άτονη φωνή,ενώ ένιωθα σαν να τραβάω τη ψυχή μου από μέσα μου με μανία να την ξεριζώσω,να του την πεταξω στα μουτρα με δύναμη να χει να παίζει.Δεν θα ταν και τόσο τρομερό όμως,ούτως ή άλλως δεν την χρειάζομαι πια.

μου έδωσε ένα χαρτάκι με το μέρος που θα ξεκινούσα

το παιχνίδι όμως είχε ξεκινήσει ήδη.

It's a crime I never told you about the diamonds in your eyes

Be still, sad heart, and cease repining; Behind the clouds the sun is shining; Thy fate is the common fate of all, Into each life some rain must fall, Some days must be dark and dreary

ακόμα με κάνει να αισθάνομαι καλά αυτό που μου έλεγες όταν στεναχωριόμουν

πάνε 5 μέρες από τα τέσσερα χρόνια
κάθε χρόνος και ο πόνος αυξάνεται κατά έναν χρόνο μάλλον παρά μειώνεται
λάμπεις με την απουσία σου
και γω θαμπώνω
χθες σε είδα στον ύπνο μου
τόσο γαλήνιος
τόσο ήρεμος
όπως ακριβώς σε θυμάμαι
τα πιο ήρεμα γκρίζα μάτια στο σύμπαν
το πιο έξυπνο μυαλό στον κόσμο
ο πιο σωστός άνθρωπος στο σύμπαν μου
ο πιο σοφός του κόσμου μου
Μου λείπουν τόσο οι συμβουλές σου
οι παροιμίες σου ,οι ιστορίες σου
τα ποιήματά σου ,τα βιβλία σου
τα λόγια σου ,η σκιά σου πάνω στον καναπέ,στην αριστερή του μεριά πάντα
κρατώντας μονίμως ένα βιβλίο στο χέρι
φορώντας εκείνα τα γυαλιά που φυλάω ακόμα στο τρίτο συρτάρι του γραφείου μου
ξέρεις,αυτή την εποχή μου λείπεις περισσότερο από ποτέ ,θέλω να έρθεις,να κάτσουμε έξω στον κήπο πάλι μαζί
να χαϊδεύεις τον σκύλο,να κοιτάξεις το ρολόι σου που τώρα κάνει παρέα στα γυαλιά σου στο συρτάρι
να πεις όπως κάθε χρόνο "δες πόσο μεγάλωσε η μέρα"
να γελάσεις κάπως μελαγχολικά σκεπτόμενος πως πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος από την τελευταία φορά που το πες αυτό.
Γιατί σκεφτόμουν σήμερα πως αγάπη τελικά σημαίνει να δίνεσαι
και με ακύρωσες πάλι χωρίς να σαι παρόν
γιατί ήσουν ο μόνος άνθρωπος που ήξερε να αγαπάει κανονικά.
Γιατί ήσουν ο μόνος άνθρωπος που μ'αγαπούσε αληθινά
που αγαπούσα αληθινά
που θαύμαζε απεριόριστα
που δεν θα ξεχάσω ποτέ
που εμπιστευομουν ουσιαστικα
που αν ήθελε μπορούσε να βάλει φωτιά ακομα και μέσα από την πιο ατόφια ηρεμία που έχω συναντήσει,την δική του
που δεν το έκανε ποτέ γιατί τόσο ανώτερος ήτανε
που μου θύμιζε την θάλασσα
που που που
Και γιατί μετά από αυτά εγώ να ζω με δυο τύψεις
μια για κείνο το τραγούδι στο πιάνο που δεν είχα το θάρρος να σου αφιερώσω από το μικρόφωνο σαν σήμερα ,πριν τέσσερα χρόνια προτού το παίξω μη τυχόν και ακουστώ μελοδραματική
και μια που δεν γεννήθηκα πιο νωρίς για να σε ζήσω περισσότερο
ποτέ δεν θα μου το συγχωρέσω αυτό
όσο σκέφτομαι όλες αυτές τις χαμένες συζητήσεις,τις συζητήσεις που δεν κάναμε ποτέ,τις συμβουλές που δεν πρόλαβες να μου δώσεις
νιώθω πως πνίγομαι
πως πονάω
και αυτό ο πόνος θα μεγαλώνει
κάθε τέσσερις μέρες αφού κλείνει ένα χρόνο
έχει τα γενέθλιά του κάθε τώρα
κάθε σήμερα,μαζί με μια πεταλούδα στον καρπό μου στο χρώμα των ματιών σου
σύμβολο του πνεύματος λένε,σύμβολο δικό μου και δικό σου
και θα ζεις μέσα από μένα με κάποιον τρόπο
άνθρωποι σαν και 'σένανε δεν πεθαίνουνε ποτέ,δεν φοβάμαι.

The Old Kind of Summer

every day goes by and every night the same,
I sit and think of how I'm so much
further away from you.
every time I wake, I'll slowly mark the day,
cause this life has taken me so much
further away from you.
every sunset and every time it rains,
every walk I take I'll count the steps
further away from you.
if I should fall in love again, I will know that
I'm only that much further from you.
you'll fall in love again someday, I know.
you'll see the light and I'll be away..

Η Ιουλιέτα.

Ήπιε μια γουλιά καφέ και αρχισε

-Ωραία ημέρα πρέπει να ταν ,βέβαια δεν θυμάμαι και πολλά..Ήταν όμορφο το ξημέρωμα θυμάμαι,πολύχρωμο και σχετικά ήσυχο.Να χτυπάς μανιωδώς το κεφάλι σου στο πάτωμα και ο μόνος ήχος που ακούγεται να είναι το φίλτρο του ενυδρείου.Τόση αδυναμία.Να σηκώνεσαι,να γελάς αθόρυβα και από πίσω σου ένα σωρό σπασμένα μπουκάλια και χαμένα κορμιά.Να τα οικτιρεις για ένα λεπτό και μετά να τα χλευάζεις.Να περπατάς στις μύτες να αλλάξεις δωμάτιο γιατι δεν τους αντέχεις άλλο.

"Να ξεκουμπιστούν από δω ,να πάνε να πνίγουν, δεν με ενδιαφέρουν.Οι άνθρωποι είναι αιμοβόροι,μοχθηροί,παρτάκιδες,δεν θα συνηγορήσω σε αυτό,εγώ είμαι από ευγενική γενιά.Λάθος παρέες,κακός καιρός,πολύ λάθος"να ψιθυρίζεις παρ'όλα αυτά για να μην τους ξυπνήσεις.Να κομπιάζεις μια στιγμή και να επανέρχεσαι.Πολύ δράμα,λες,πολύς χαμός για το τίποτα,αυτό είναι που σε εκνευρίζει μια στάλα περισσότερο.Φτάνεις στην κουζίνα και βάζεις λίγο κρασί σε ένα πλαστικό ποτήρι.Το σηκώνεις και σου φεύγει από τα χεριά.Ακόμα τρέμουν λίγο.

Τα παρατάς όλα όπως είναι αρπάς το φόρεμα σου από το πάτωμα και παλεύεις να το βάλεις.Τα καταφέρνεις και σέρνεις τα πόδια σου ως την πόρτα.

"ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΚΑΙ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΔΗΘΕΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΑΣ,ΠΝIΓΟΜΑΙ" φωνάζεις

"Πάω έξω να αναπνεύσω πραγματικό οξυγόνο".

Κάπου στους μπερδεμένους δρόμους της πόλης πρέπει να χάθηκα,πρώτη φορά έρχομαι εδώ,δεν ξέρω.λιποθύμησα φαντάζομαι και μετά με βρήκατε εσείς.

Δεν ήταν κάτι,αλήθεια,απλά είμαι λίγο παραπάνω ζαλισμένη.Μόνο λίγο περισσότερο από τους συνηθισμένους χαμένους ανθρώπους

-Και το όνομά σου;

-Ιουλιέτα.

http://ammeliwheniamthinking.blogspot.com/
αξίζει μια ματιά στο blog της φίλης μου,Annie
Καλωσόρισες στο blog

The only thing you can rely on is that you can't rely on anything

θέλω να διαταράξω την ησυχία σου για ένα λεπτό
να σε προφυλάξω
βλέπω τι πας να κάνεις και αγχώνομαι
σε παρακαλώ,μην μ'αγαπήσεις
δεν σου αξίζει τέτοια ατυχία
δεν μου αξίζει τέτοια τύχη
το μόνο που μπορώ να σου προσφέρω είναι κατάρες
και συ να μου προσφέρεις την ψυχή σου
τόσο γενναιόδωρα
τόσο χαμένη να πάει είναι κρίμα
είναι εύθραυστη η ψυχή σου
η δική σου μόνο
έχω γνωρίσει τόσους σκατόψυχους πάνω σε αυτόν τον γαμώκοσμο
ευχαρίστως να τους ξεψύχιζα,να ξεριζώσω το κουρέλι που κρύβουν μέσα τους
να το κάψω και να πετάξω τη στάχτη του στη θάλασσα
εσύ δεν είσαι έτσι
θα στοιχημάτιζα πως δεν είσαι από αυτόν τον πλανήτη
εσένα την ψυχή σου προσεκτικά θα φύλαγα μέσα σε βιτρίνα
μα στα χέρια μου να την πάρω δεν με εμπιστεύομαι
δεν σου αξίζει
δεν μου αξίζει
μην με εμπιστευτείς
μην τολμήσεις να μου ξαναπείς πως είμαι άγγελος
δεν είμαι
πότε δεν θα γίνω
θα το θελα αλλά δεν μπορώ
εσύ είσαι όμως
είσαι ο καλύτερος άνθρωπος
και γω μικρόψυχη μπροστά σου
μπορείς να με πιστεύεις βέβαια,στο να με εμπιστεύεσαι έχω πρόβλημα
δεν το έχω ανάγκη,προτιμώ να με πιστεύουν,το να με εμπιστεύονται είναι κάτι επιπρόσθετο
δεν το χρειάζομαι
δεν είμαι ευθυνόφοβη
με τη δική σου γαλήνη ποτέ δεν θα ρισκάρω
με τη δική σου μόνο
νιώθω σας φωτιά που θα καταστρέψει οτι βρει
εσένα όμως όχι.
να με ακούσεις σε αυτό,κάτι παραπάνω θα ξέρω
μην γινεσαι παρατολμος,να με πιστεύεις στο οτι δεν θέλω να με εμπιστευτείς

Έγκλημα πάθους είπαν

-Ποια;Η Σκέψη;Έχει πεθάνει η Σκέψη
εδώ και δυο-τρεις μήνες πρέπει να ναι
δεν τα μαθες;
ένα υπεροπτικό κάθαρμα ομολόγησε πως το έκανε μου είπανε,εγώ δεν τους πιστεύω
την έδεσε με αλυσίδες σε ένα δεντρό στο εγκαταλελειμμένο σπίτι στην απομονωμένη οδό σιωπής μου είπανε,εγώ δεν το ξέρω
Της έσπασε τα κόκαλα ένα-ένα με ένα μικρο σφυρί,μου είπανε,δεν είμαι σίγουρη,δεν ήμουν μπροστά
Δεν τη φίμωσε το υπεροπτικό κάθαρμα γιατί ήταν η μόνη ευκαιρία να την ακούσει να ουρλιάζει,και αυτός και οι υπόλοιποι που δεν είχαν την ευκαιρία να την ακούσουν μέχρι τότε,
το σπαραχτικό ουρλιαχτό της γύρισε κάθε άκρη του κόσμου, μου είπανε,εγώ δεν άκουσα κάτι,δεν μπορώ να στο επιβεβαιώσω
Μετά το υπεροπτικό κάθαρμα την έλυσε,την ακούμπησε ήρεμα στο έδαφος και χάραξε το όνομα του με καλλιτεχνικά γράμματα χρησιμοποιώντας ένα σκουριασμένο ξυράφι, σε όλο της το κορμί,μου είπανε,θα σε γελάσω αν αληθεύει
Ύστερα,τρεις φορές την μαχαίρωσε με το ίδιο μαχαίρι που έπαιρνε μαζί της για άμυνα
μια στην καρδιά και δυο στο κεφάλι,στο κάθε μάτι,ετσι μου είπαν τουλάχιστον, εγώ το πτώμα ποτέ δεν το είδα,δεν είμαι σίγουρη
Την άρπαξε όπως κείτονταν στο έδαφος από τα τσακισμένα της χέρια και την έσυρε πέντε μέτρα μακριά από το δέντρο,μπροστά στην είσοδο του σπιτιού αφήνοντας το αίμα πίσω της να σχηματίσει μια τέλεια,ίσια γραμμή στο χώμα,τόσο ατάραχος ήταν λένε μα αδυνατώ να πιστέψω πως κάποιος μπορεί να είναι τόσο απαθής,εγώ άλλωστε δεν ήμουν εκεί
Πήρε τηλέφωνο αμέσως να δηλώσει την δολοφονία
και μετά έσκισε με το σκουριασμένο ξυράφι την σάρκα του,τις φλέβες του
κανένας δεν νοιάστηκε για κάτι περισσότερο από βδομάδα μετά το τηλεφώνημα
κανείς δεν έψαξε
κανέναν δεν ενδιέφερε τι κάνει εκείνος ή η Σκέψη
τυχαία τους βρήκε μου είπανε ένας άστεγος που σε κατάσταση απελπισίας σκόπευε να διαμείνει στο ερειπωμένο σπίτι,μα δεν τους πιστεύω
Έγκλημα πάθους είπανε,μα δεν μπορώ να καταλάβω πως το μίσος και το πάθος συνδέονται τόσο πολύ

Το όνομα αυτού,Αγνοϊσμός είπανε

εγώ δεν τον είχα ακούσει ως τότε,δεν τους πιστεύω.

That's the price she paid.

πήγα στο πανηγύρι χθες
πολύ φασαρία για το τίποτα
ήταν περίεργα
είχε μια δόση ειρωνείας,βρήκα εκδόσεις βιβλίων που έψαχνα και δεν εβρισκα στα βιβλιοπωλεία όπου είχαν εκδόσεις για τα πανηγύρια
πήρα και ένα χρυσόψαρο
του έδωσα το όνομά σου
του το είπα,δεν έφερε καμία αντίρρηση,πιθανά επειδή αμέσως θα το ξέχασε
ξέρεις,η μνήμη τους κρατάει μόνο τρία δευτερόλεπτα,όχι πολύ λιγότερο από τη δική σου
μοιάζεις πολύ με χρυσόψαρο τώρα που το σκέφτομαι,παρ'ολο που σε όλους το παίζεις γάτα
πάντα μου έλεγες πως νιώθεις σαν να σε έχουν βάλει σε μια γυάλα
που με την κάθε στροφή που κάνεις σου φαίνεται διαφορετική
άλλωστε εσύ δεν κουράζεσαι να κάνεις κύκλους
πόσω μάλλον φαύλους....
πάντα μου έλεγες πως έβλεπες τον κόσμο μια στάλα πιο παράξενο,σαν να τον κοίταζες
μέσα από καμπυλωτό γυαλί,εκείνο που σε εγκλώβιζε,που ξεχωρίζει το περιβάλλον σου,που σε διαχωρίζει τέλος πάντων από τον κόσμο
και ποτέ δε μιλούσες.πιο μουγκός και απο χρυσόψαρο
συνεχώς παρόν και διαρκώς φευγάτος.Άλλο πράγμα ο "κόσμος τους",άλλο εσύ,άλλο εσύ και γω μαζί
και το δικό μου να ξέρεις χρυσόψαρο,είναι μαύρο
ήταν το μόνο που ξεχώριζε μέσα στη γυάλα με τα αλλα
και σε αυτό μοιάζετε,παλιο attention whore
πάντα κάτι δεν πήγαινε καλά με σένα
αλλά εμένα με τραβάνε τα ψυχάκια
οπότε δεν στο λογιάζω ως κακό
αλλά θα το πληρώσεις αυτό κάποια στιγμή
δεν εντυπωσιάζομαι εύκολα ξέρεις
και όταν γίνεται δεν τελειώνει καλά
να προσέχεις λοιπόν τα υπόλοιπα μαύρα χρυσόψαρα εκεί έξω,παγιδεύουν το ένα το άλλο καμία φορά όταν έχουν ελεύθερο χρόνο
και γω φεύγω,έχει πολύ όμορφη μέρα για να κάτσω να γράψω για σένα και να επεκταθώ περαιτέρω,δεν θα παγιδέψω εσένα στον ελεύθερο χρόνο μου,έχω καλύτερα πράγματα να κάνω
καλημέρα

The devil

-Τον είδα εχθές ξέρεις
πόσο κλισέ θα σου ακουστεί αν σου πω πως έμοιαζε με σκιά;
πόσο κλισέ θα σου ακουστεί αν σου πω πως καθώς προχωρούσε πίσω του σερνόταν ένα σύννεφο έπαρσης,τόσο μεγάλης που άξια θα ταν αρκετά,κανείς θα έλεγε,να γονατίσει και τους πιο επίδοξους αντιρρησίες,τους πιο θλιβερούς αντιοπαδούς του,τους πιο σκληρούς εχθρούς.
Τον κοίταζα και γω που λες από μακριά χωρίς να κάνω νεύματα και σχόλια μην τυχόν και γίνω γραφική χωρίς ίχνος μετάνοιας και του τσακίσω τον εγωισμό με μια σαρκαστική επιδεξιότητα
Τον κοίταζα και γω που λες να προχωράει και να θρυμματίζει σε εκατό,ίσως και εκατόν εξήντα έξι κομμάτια συνειδήσεις και ψυχές μοιράζοντας καινές ιδέες σε λευκά χαρτιά και άσπρη σκόνη.
Όνειρα μοίραζε έλεγε,όχι ιδέες,γιατί στο να χαρίζει συμβουλές δεν τα πήγαινε καλά ποτέ ..μα εγώ που τον ήξερα καλύτερα από όλους,πεπεισμένη είμαι πως ήταν όνειρα με ασημένιο περιτύλιγμα να μην φαίνονται.Και άλλωστε,το χρυσό πια είναι πασέ,έλεγε.Όνειρά αδειασμένα απο συναισθηματικές επενδύσεις ,αυτές που ράγιζαν κάποτε την λογική του σε εκατό,ίσως και εκατόν εξήντα έξι κομμάτια
Μα τόσο μεγάλη ιδιοφυΐα ήταν κάποτε και μετατράπηκε σε θλιβερό στοίχιωμα
Μα τόσο μεγάλη συναισθηματική ευφυΐα είχε και την παράτησε για ένα κουτί αδικαιολόγητης παραφροσύνης και πέντε σταγόνες βαθύ ύπνου.
Ύπνου βουτηγμένου στα χρώματα του ουράνιου τόξου.
Αυτός ο επαγγελματίας καινοτόμος,ο άνεργος βασιλιάς της καταστροφής,αυτός ο άεργος ιππότης
Έτσι απλά έπιασε όλα τα χαρίσματα του ένα-ένα από το λαιμό και τα έπνιξε στη λίμνη αίματος που είχαν σχηματίσει στα πάτωμα μια φορά,ίσως και δυο..ίσως και παραπάνω, οι αιμορραγούσες αναμνήσεις του.Μετά αμετανόητα έγδαρε την σάρκα τους με τα χέρια και τους ξερίζωσε τις ιδιότητες,απαιτώντας να μην ακουστεί ο παραμικρός θόρυβος.
Σήμερα έμαθα πως πέθανε,από υπερβολική χρήση...ας πούμε χρωμάτων
μα στοιχηματίζω πως ήτανε πνιγμός.

-2009

- John Green, Looking for Alaska

I wanted so badly to lie down next to her on the couch, to wrap my arms around her and sleep. Not fuck, like in those movies. Not even have sex. Just sleep together in the most innocent sense of the phrase. But I lacked the courage and she had a boyfriend and I was gawky and she was gorgeous and I was hopelessly boring and she was endlessly fascinating. So I walked back to my room and collapsed on the bottom bunk, thinking that if people were rain, I was drizzle and she was hurricane.

Μεταφρασμένες σκιές .2

μικρο αποσπασμα


.. ξάπλωσε στο χαλί μπροστά στο τζάκι έχοντας ακόμα το χέρι της μέσα στο δικό του.
Του μίλαγε τόσο σιγά,τόσο ήρεμα,σαν να ήθελε να κρυφτούν
εκεί να μείνουν για λίγο και ποτέ κανείς να μην το καταλάβει

"πιάσε την κιθάρα απαλά
και άρχισε να παίζεις ένα τραγούδι να με πάρεις από δω
και με το διακριτικό άγγιγμα της φωνής σου να χαμηλώσεις τα φώτα της πόλης
με τυφλώνουν
πηγαινέ με σε μέρη με πεταλούδες
από εκείνες που σου μοιάζουν
οι πεταλούδες είναι σύμβολο της ψυχής λένε
τις φοβάμαι καμιά φορά για αυτή τους την ιδιότητά
εσύ όμως είσαι τόσο γενναίος
σε παρακαλώ
κανε με να διακρίνω ποιες είναι οι πεταλούδες που στα φτερά τους κουβαλάνε δηλητήριο για τους ψεύτες
ποιες είναι οι πεταλούδες που στα φτερά τους έχουν το αντίδοτο της μελαγχολίας
δάνεισε μου τα φτερά τους να πάθω ανοσία στο δηλητήριο των ψευτών
αυτό θα είναι το καλύτερο αντίδοτο για τη μελαγχολία
χτύπα την κιθάρα ώσπου να σπάσει
γιατί η ησυχία τελικά είναι η πιο αρμονική μουσική
αλλά μην με καταραστείς να ζω με ησυχία μόνο
κουράζομαι
την κουράζω
ή έστω άσε την φωτιά αναμμένη για λίγο να έχω μια παρέα όταν φύγεις
αλλά μίλα μου,μη φεύγεις,μη φύγεις
όταν φεύγεις τα μάτια μου σκοτεινιάζουν μια ιδέα περισσότερο
νιώθω πως αλλάζουν χρώμα
αλλάζουν τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο
και η φωτιά γίνεται πάγος.
Η φωτιά μας λέει ιστορίες από καταστροφές
και όμως όταν τις ακούω μαζί σου μου φαίνονται σχεδόν παιδικές.
Κοντά σου είναι όλα νανουρίσματα και μουρμουρίσματα
και γω μακριά σου τόσο μικρόψυχη,δεν δέχομαι ησυχία,δεν δέχομαι μουσική.
Μάθε με να ζω χωρίς εσένα, πόσο κακό θα μου κάνεις αν το ξεχάσεις.
Σε παρακαλώ,μην το ξεχάσεις και αυτό σαν τα χρώματα που σου ζήτησα να μου φέρεις το πρωί, γιατί αν δεν μου το μάθεις και γω θα ξεχάσω να ξεχωρίζω όλα τα χρώμα."

"δεν θα χρειαστεί ακόμα" ψιθύρισε εκείνος και την έκανε να αποκοιμηθεί ενώ σχημάτισε μια πεταλούδα με τη στάχτη δίπλα της

ύστερα η φωτιά έγινε πάγος