It's a crime I never told you about the diamonds in your eyes

Be still, sad heart, and cease repining; Behind the clouds the sun is shining; Thy fate is the common fate of all, Into each life some rain must fall, Some days must be dark and dreary

ακόμα με κάνει να αισθάνομαι καλά αυτό που μου έλεγες όταν στεναχωριόμουν

πάνε 5 μέρες από τα τέσσερα χρόνια
κάθε χρόνος και ο πόνος αυξάνεται κατά έναν χρόνο μάλλον παρά μειώνεται
λάμπεις με την απουσία σου
και γω θαμπώνω
χθες σε είδα στον ύπνο μου
τόσο γαλήνιος
τόσο ήρεμος
όπως ακριβώς σε θυμάμαι
τα πιο ήρεμα γκρίζα μάτια στο σύμπαν
το πιο έξυπνο μυαλό στον κόσμο
ο πιο σωστός άνθρωπος στο σύμπαν μου
ο πιο σοφός του κόσμου μου
Μου λείπουν τόσο οι συμβουλές σου
οι παροιμίες σου ,οι ιστορίες σου
τα ποιήματά σου ,τα βιβλία σου
τα λόγια σου ,η σκιά σου πάνω στον καναπέ,στην αριστερή του μεριά πάντα
κρατώντας μονίμως ένα βιβλίο στο χέρι
φορώντας εκείνα τα γυαλιά που φυλάω ακόμα στο τρίτο συρτάρι του γραφείου μου
ξέρεις,αυτή την εποχή μου λείπεις περισσότερο από ποτέ ,θέλω να έρθεις,να κάτσουμε έξω στον κήπο πάλι μαζί
να χαϊδεύεις τον σκύλο,να κοιτάξεις το ρολόι σου που τώρα κάνει παρέα στα γυαλιά σου στο συρτάρι
να πεις όπως κάθε χρόνο "δες πόσο μεγάλωσε η μέρα"
να γελάσεις κάπως μελαγχολικά σκεπτόμενος πως πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος από την τελευταία φορά που το πες αυτό.
Γιατί σκεφτόμουν σήμερα πως αγάπη τελικά σημαίνει να δίνεσαι
και με ακύρωσες πάλι χωρίς να σαι παρόν
γιατί ήσουν ο μόνος άνθρωπος που ήξερε να αγαπάει κανονικά.
Γιατί ήσουν ο μόνος άνθρωπος που μ'αγαπούσε αληθινά
που αγαπούσα αληθινά
που θαύμαζε απεριόριστα
που δεν θα ξεχάσω ποτέ
που εμπιστευομουν ουσιαστικα
που αν ήθελε μπορούσε να βάλει φωτιά ακομα και μέσα από την πιο ατόφια ηρεμία που έχω συναντήσει,την δική του
που δεν το έκανε ποτέ γιατί τόσο ανώτερος ήτανε
που μου θύμιζε την θάλασσα
που που που
Και γιατί μετά από αυτά εγώ να ζω με δυο τύψεις
μια για κείνο το τραγούδι στο πιάνο που δεν είχα το θάρρος να σου αφιερώσω από το μικρόφωνο σαν σήμερα ,πριν τέσσερα χρόνια προτού το παίξω μη τυχόν και ακουστώ μελοδραματική
και μια που δεν γεννήθηκα πιο νωρίς για να σε ζήσω περισσότερο
ποτέ δεν θα μου το συγχωρέσω αυτό
όσο σκέφτομαι όλες αυτές τις χαμένες συζητήσεις,τις συζητήσεις που δεν κάναμε ποτέ,τις συμβουλές που δεν πρόλαβες να μου δώσεις
νιώθω πως πνίγομαι
πως πονάω
και αυτό ο πόνος θα μεγαλώνει
κάθε τέσσερις μέρες αφού κλείνει ένα χρόνο
έχει τα γενέθλιά του κάθε τώρα
κάθε σήμερα,μαζί με μια πεταλούδα στον καρπό μου στο χρώμα των ματιών σου
σύμβολο του πνεύματος λένε,σύμβολο δικό μου και δικό σου
και θα ζεις μέσα από μένα με κάποιον τρόπο
άνθρωποι σαν και 'σένανε δεν πεθαίνουνε ποτέ,δεν φοβάμαι.