και αν ποτε θυμηθεις

απόψε είπες,σαν να μην υπάρχει αύριο

να μαστε μαζί για λίγο και γω να σου χαρίσω την ψυχή μου για λίγο λες,γιατί αξίζει λες
και συ να είσαι απαθής και να κερδίζεις και να νικάς,να κατακτάς για λίγο
μα εγώ να μην υπολογίζω τίποτα να μην με νοιάζει το μετά,
να με κυριεύεις για να με καταστρέψεις,να το ξέρω και να γελάω γοερά,
και στο όνομα δυο αστεριών που έπεσαν να το παίζω ελεύθερο πνεύμα πως δεν δεσμεύομαι,δεν κολλάω ενώ είμαι απαράδεκτη,συναισθηματική και ευάλωτη στο άκουσμα του ονόματος σου

και γω με άμμο να φτιάχνω κάστρα να προστατέψω μέσα μια μικρή ελπίδα πως κάποια στιγμή,
κάτι θα σημαίνει
και συ να τα κλοτσάς,
και γω να με εξορίζω σε μέρη χωρίς ουρανό και θάλασσα να σε ξεχάσω

και όταν δεν πιάνει

ας γίνει λέω,να μου φύγει το απωθημένο έστω λέω
ενώ ξέρω πως με αυτόν τον τρόπο θα μου γίνει εμμονή

να μην με νοιάζει

για να δείξω ότι δεν φοβάμαι να αποκτήσω καινούργιους φόβους,θα το δεχτώ λέω

για να ακούσουμε για λίγο μαζί μουσική πάλι λέω,για να μιλήσουμε πάλι λέω,θα το δεχτώ

και αν μου δινόσουν λίγο,θα σου δινόμουν εντελώς και είναι θλιβερό,σχεδόν μελοδραματικό

να μην με νοιάζει

και δεν θα ενδώσω μάλλον λέω,και πιθανά να το μετανιώσω λέω,μα να προσέχεις,
ίσως κάποια στιγμή να χουμε και οι δυο από κάτι να μετανιώνουμε
και ίσως τότε τα πεφταστέρια να είναι πολύ αργά για να μας σώσουν

και θα ναι κρίμα