και που να ξερες

-Και την είδες ; Πότε την είδες;Πως ήταν; Άλλαξε καθόλου;
-Μην με ρωτάς,δεν μπορώ να στην περιγράψω
στεκόταν εκεί με αγέροχα βλέμμα και ο αέρας της έπαιρνε τα μαλλιά
σαν πρωταγωνίστρια χαμένη ήταν ,μη με ρωτάς
ταγκό θύμιζε το πάθος στα μάτια της,μέσα σε φλόγες βρισκότανε
απρόσιτη η τελειότητά της,απλησίαστο το ιδανικό των προσδοκιών της
τι να της πει ο οποιοσδήποτε,τι να της κάνουνε τα χρόνια
πόσο έλαμπαν τα μαλλιά της,πόσο με μετάξι το δέρμα της έμοιαζε
καταραμένο τραγούδι αγγέλων και διαβόλων την είχαν πει
μα εκείνη δεν πίστευε σε δαίμονες,δεν πίστευε σε τραγούδια
ποιος να της πει τι
πως να εντυπωσιαστεί που το πορτραίτο της και μόνο να ερημώσει πόλεις θα μπορούσε
καταστροφές να προκαλέσει σε δήθεν ιππότες
ευεργεσία να προσφέρει σε νύχτες επικίνδυνες
κίνδυνος και η ίδια για αυτούς που δεν αντέχουν την ανεξαρτησία
που θέλουν να υποτάσσουν όποιον έχουν δίπλα τους
εκείνη φωνάζει ,φωνάζει ,ουρλιάζει στους άδειους δρόμους
υμνεί την ελευθερία που αποπνέει και την χαρακτηρίζει
γεννήθηκε με αυτήν την ελευθερία ξέρεις
να μην ανήκει ποτέ πουθενά και σε κανέναν
και τίποτα να μην την αγγίζει
και πλανήτες να παίρνουν το όνομα της
και οι σκιές να φοβούνται να προσεγγίσουν το μεγαλείο της
και αστροναύτες να σκαρφαλώνουν στο φεγγάρι να το κατεβάσουν μπροστά στα πόδια της
δεν υπάρχει κάτι καινούριο να της πει κάποιος,τι να της πει
που μπορεί να δει στο σκοτάδι,που ο,τι έχει είναι η μοναδικότητά της
που όταν όλοι περίμεναν να συνεχίσει να λάμπει μπροστά από τα κατεστραμμένο τους εγώ
και να γυρνούσε πίσω να γιατρέψει τους εγωισμoύς τους
εκείνη εκτοξεύονταν από τον πλανήτη,πίσω στη μέση του διαστήματος φωνάζοντας
κανέναν σας δεν αγάπησα ,δεν το αξίζετε άνθρωποι
τι να της πει ποιος