I gotta pray more

Καμιά φορά,το να βιώσεις κάποια απώλεια ανθρώπου στη ζωή σου δεν έρχεται μονό ως μάθημα για να συνειδητοποιήσεις ποια ήταν η αξία του,την οποία δε δέησες να εκτιμήσεις,αλλά για να καταλάβεις ότι μπορείς να ζήσεις και χωρίς αυτόν.Η κόλαση είναι οι άλλοι έλεγε ο Σαρτρ,κανέ-νας όμως δεν αναφέρθηκε στην απουσία τους. Μήπως τελικά είμαστε μικρές τελείες μέσα στο αχανές σύμπαν με ακόρεστη καταστροφολογία και τάση δραματοποίησης των πάντων;
Από την ώρα που γεννιόμαστε μαθαίνουμε να χάνουμε ανθρώπους.Άλλοι φεύγουν,άλλοι μας απορρίπτουν και άλλοι φτάνουν στο τέλος της ζωής τους.Μας το λένε οι γύρω μας,τα βιβλία,ο κύκλος της ζωής..
Για κάποιους ομολογούμενα είναι αρκετά δύσκολο,για κάποιους άλλους κάπως πιο αντιμετωπίσιμο,το σίγουρο είναι πως είμαστε πλάσματα πολύ συναισθηματικά και είναι στη φύση μας να δημιουργούμε σχέσεις οι οποίες όταν καταρρίπτονται μας καταλύουν.Πολλά τα είδη των δεσμών,αμέτρητες οι συναισθηματικές σχέσεις,αγάπης,μίσους,οίκτου,πάθους,λάθους και διαδοχικών λαθών,αδιαφορίας,δυσφορίας,φόβου, φθόνου,απογοήτευσης....ο πιο δυνατός δεσμός τα συναισθηματικά πάρε-δώσε.Ναι,και δώσε λοιπόν. Ακόμα και σε έναν  ουτοπικά δομημένο κόσμο,η πλήρης ανιδιοτέλεια δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί ούτε να μείνει αιώνια.Σε κάθε συναισθηματική επένδυση λοιπόν,ο άν-θρωπος, αυτός ο νοσηρός κερδοσκόπος,πάντα θα περιμένει  υποσυνείδητα κάποιου είδους ανταπό-κρισης,δεν ειναι απαραίτητο να ειναι του ιδίου συναισθήματος, αλλά ας υπάρχει κάποια αντίδραση  τουλάχιστον..., παρακαλώ.
  Κάποιοι λενε πως η αδιαφορία ειναι χειρότερη απο το μίσος, ίσως να 'χουν δίκιο, αλλά ας μην ξεχνάμε πως και η αδιαφορία συναίσθημα είναι,οπότε ακυρώνει την ανιδιοτέλεια. Ακόμα και η αγάπη,που θεωρείται το απόλυτο συναίσθημα ανιδιοτέλειας όταν είναι πραγματική λένε πως πρέπει να είναι ανιδιοτελής,να αγαπάς τόσο ώστε να αδιαφορείς για τα συναισθήματα του αλλου προς εσένα. Όμως υπάρχουν 6,840,507,000 τρόποι να αγαπήσεις κάποιον, όσοι είναι οι άνθρωποι δηλαδή. Όταν αγαπάς έναν άνθρωπο πραγματικά υποτίθεται πως θες το καλύτερο για κείνον.Πως όμως ξέρεις οτι τον αγαπάς με τον τρόπο που θέλει εκείνος εφόσον δεν θες να ξέρεις πως αισθάνεται;
Τότε μπαίνεις στη διαδικασία της απόλυτης ιδιοτέλειας οπού ξαφνικά σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου, χωρίς να υπολογίζεις τον άλλον αρκεί να εκτονώσεις το δικό σου "θέλω" .
Είμαστε μόνοι τελικά;Η μόνη λύση είναι η άγνοια;