έμαθες να μου προσφέρεις την καλύτερη ησυχία
την ησυχία σου
κάποτε αφελώς την αναζητούσα, πολύτιμο δώρο ήτανε
τώρα όμως είναι κατάρα
και με καταδίκασες λοιπόν ισόβια να ζω με τις επιλογές σου
σαν εκείνες τις μέρες που όταν έπεφτες για ύπνο σου έλεγα "να προσεχείς" γιατί ιστορίες είχα ακούσει ανθρώπων που στον ύπνο τους πεθαίνανε και γω φοβόμουν.Με είχες μάθει ακόμα και να φοβάμαι εγωιστικά,να φοβάμαι πιο πολύ για μένα παρά για σένα γιατί δεν είχα συνηθίσει τον ήλιο να αναδύεται μονή τα ξημερώματα της Κυριακής να κοιτάζω.
Και ήξερες τόσα πολλά που με έκανες να τρομάζω.Ήξερες να πιάνεις τα πράγματα με τα λόγια και σαν στα πόδια μου μπροστά να τα ακουμπούσες.Το φεγγάρι μπορούσες αν ήθελες να κλέψεις με τις παραστατικές σου παρουσιάσεις και να μου το δώσεις για να σε θυμάμαι.Ήξερες να με καθοδηγείς,να με σκοτώνεις,να με σώζεις,να με κάνεις να εκτιμώ και να αδιαφορώ για οτιδήποτε μπορούσε να κινείται γύρω μας.Ήξερες να με καταράσεσαι καλύτερα απο ολα γύρω μου,οχι με λέξεις μα με πράξεις που έμαθα να κουβαλάω μαζί μου ισόβια και ισοβίτης η ίδια να θέλω να γίνω στο κλουβί που μου έφτιαξες για να μην με χάσεις .Και πάλι με ξεγέλασες γιατί ήξερες να με κάνεις να κλειδώνω την πόρτα του εθελοντικά τα βράδια να μην μπορώ να αποδράσω.
Με έμαθες να διαλύω με μια κίνηση τα επιφαινόμενα ψέματα σου,να βουλιάζω και να επιπλέω ταυτόχρονα,να με σπας σε κομμάτια μα να αισθάνομαι καλύτερα.Με έμαθες να καταλύω μπροστά στους στόχους σου,χωρίς γδούπους,μην τυχόν και ξυπνήσω την συνείδηση σου και σου χαλάσει τα σχέδια
μετά με έμαθες να προσαρμόζομαι καταλλήλως σε αυτά που με μαθαίνεις,να μην μου κάνουν διαφορά και αποζητήσω τις παλιές μου δόξες που δεν σε εμπεριείχαν.
μου έμαθες να σε περιμένω,να σε δικαιολογώ,να μην σου αποδίδω ποτέ ευθύνες για τα λάθη σου,να τα υιοθετώ όλα.
Ξεχασες να με μαθεις να ζω στην ησυχεια σου και απο τοτε το δωρο εγινε τιμωρία
μα το χειρότερο είναι πως μου ζήτησες τα πάντα που υπάρχουν σε σένα να αποδίδω
μα το χειρότερο είναι πως μου ζήτησες τα πάντα που υπάρχουν σε σένα να αποδίδω
