Ιουλιέτα

......
-Αυτό το φως θυμάμαι και μια φωνή από πάνω μου,"αναπνέει;".
Αν θες να βοηθήσεις ξερίζωσε το φως καλύτερα από μέσα μου ,με βαραίνει
και σίγασε όλες τις φωνές που ασελγούν στην όμορφη ησυχία μου
"Σήκω φύγε,κάτσε που πας",
ταγκό είναι αυτό μέσα στο κεφάλι μου όταν ξαπλώνω,τριάντα δυο λεπτά και κάτι δευτερόλεπτα πριν κοιμηθώ,κάθε βραδύ;
Πιο πολύ η τέχνη του να απενοχοποιείς σφάλματα ονομάζοντας τα τέχνη.
Βασανιστήριο είναι ,το πως εγώ το προκαλώ και ζητάω από καλοπροαίρετα χημικά και ανθρώπους ανίκανους να το χαλιναγωγήσουν,πέντε σταγόνες και εφτά λόγια
Όχι ,δεν θέλω βοήθεια από τίποτα,σε τίποτα δεν πρέπει να στηρίζεσαι,μονός σου για πάντα παίζεις και  χαίρομαι που υπάρχει πολυφωνία στο κεφάλι μου από όλους τους δαίμονες που συλλέγω,δεν θα με βαρεθώ ποτέ.
Και καταριέμαι επιλεκτικά κάποια συναισθήματα, τα αποτινάζω από πάνω μου και στη θέση τους υιοθετώ μια κόρη,την απάθεια και την ονομάζω εκδίκηση.
Άλλες επιλογές στον τρόπο που θα σωθώ δεν μου δίνω και δεν με νοιάζει,γιατί δεν έχουν μείνει πόρτες αγνές για να διαφύγω και να τρέξω,και να υπήρχαν θα με έδενα με αλυσίδες να μου στερήσω τις επιλογές.Η δοκιμή είναι το δώρο που θα μου κάνω για φέτος, συν την ικανότητα να ονομάζω δοκιμή την ανικανότητα μου να επινοήσω κάποια αυτοβοήθεια,αντι για τρόπους να μου μολύνει το αίμα ολοκληρωτικά η μοιρολατρία που μου φύτεψαν ώστε στον ελεύθερο μου χρόνο να χτίζω ποιητικές κατάρες για θεούς ανύπαρκτους.
Αλλά κάποια στιγμή θα έχω δικό μου πλανήτη να εξοριστώ και δεν θα χει ούτε φως ούτε φωνές,ούτε πόρτες
ούτε καλοπροαίρετα χημικά και ανθρώπους ανίκανους
μόνο όμορφη ησυχία και γνώριμο χάος
και το πάντα και το ποτέ θα τα ορίζω μόνη μου.