"H λιποταξία της Χιονάτης"

Αν μπορείς περίμενέ με,ξύπνησες και όμως ο ήλιος δεν ανέτειλε ακόμη

Φυσάει,φυσάει πολύ.

Θα αφήσω την σπίθα του κεριού που τρεμοπαίζει μπροστά στα μάτια μας να μου πει παραμυθία για κάστρα κριμένα πίσω απο μαγεμένους λέει τοίχους και εσυ θα μείνεις πάλι μαζί μου να με κρατήσεις αν ζαλιστώ

 Οι δρόμοι μας είναι έρημοι και παγωμένοι

και εμείς έρμαια,για άλλη μια φόρα θα τους διασχίσουμε αφήνοντας μια κριμένη αισιοδοξία να εννοηθεί πίσω απο την φαινομενικά εκτεταμένη λύση της διαδοχικής απάρνησης που μας υπόδειξε κάποτε ένας κουφός βάτραχος.

 Ίσως να μπορείς να σβήσεις το μονοπάτι του γυρισμού,δεν έχει πια και πολλή σημασία τώρα που η τριανταφυλλιά στον κήπο μας μαράθηκε,δεν κράτησε την υπόσχεσή της τελικά.
Αν έπεφταν αστέρια θα σου έλεγα να σπαταλήσεις τις ευχές μας εις μνήμην κάποιον παλιών επανασυνδέσεων που ζήσαμε τότε,αλλά επειδή ο βασιλιάς τον μυρμηγκιών μου είπε μυστικά οτι δεν θα δούμε αστέρια σήμερα ας πιούμε έστω σε αυτό.

 Η μάλλον οχι,ας πιούμε στην ψεύτρα τριανταφυλλιά μας.

 Και εσυ συνέχισες να τραγουδάς και έδωσες ονόματα στις κόκκινες κουκκίδες του τοίχου χωρίς να αφουγκράζεσαι ιδιαίτερα καμιά τους.

 Δεν δίστασες να σπάσεις τους κρυστάλλινους κύκνους που μου είχες κάνει δώρο ρίχνοντας τους στο πάτωμα,αφήνοντας να ακουστούν τα γνωστά μας πια θροΐσματα την ώρα που πέφτουν κάτω.

Kάθε θρόισμα τους διαφορετική εικόνα στο μυαλό μου κολλημένη. 

  Κρίμα,και με συμβούλευαν συχνά εκείνοι οι κρυστάλλινοι κύκνοι.

  Κάθε κουκκίδα γραμμα στο γραφείο σου έγινε και όμως συνεχίζουν κάποιοι αγέρες να παρασύρουν  την ψυχή σου.