Παρασκευή

With the lights out,it's less dangerous...

                                     

                 It's friday.I'm in love



Νοσταλγώ ένα από αυτά τα φθινοπωρινά παρασκευιάτικα απογεύματα...Ναι,εκείνα με το ντεμι κλίμα και την απαλή βροχούλα...Εκείνα που κάθεσαι στο σπίτι με ένα φλιτζάνι τσάι,ακούς ελαφριά κομμάτια πιάνου και έξω συννεφιά και βροχή...Να και κάτι που μπορώ να πω πως είναι από τις λίγες συνήθειες που δεν σκοπεύω να αλλάξω φέτος..Ούτε φέτος ούτε του χρόνου ούτε ποτέ...από τις καλύτερες στιγμές του χρόνου αν και ίσως όχι τόσο έντονη όσο άλλες ούτε στο μισό και κάπως αντικοινωνική αλλά έχει κάτι που πραγματικά με γαληνεύει...Τσάι,βροχή,πιάνο,ζωγραφική και κάποιες φορές αυτό που θα μπορούσε να πάρει την θέση της μουσικής θα ήταν μια καλή ταινία εκ των 70s..Πιθανά μια απο τις παλιές ασπρόμαυρες της Χαμερ..Σας ακούγετε πολύ ήσυχο για να περνάει κάποιος τα φθινοπωρινά παρασκευιατικα βροχερά απογεύματα? Ναι,μπορεί και να ναι αλλά για έμενα είναι κάτι σαν αντίδοτο....Μια ευκαιρία να αδειάσεις,να σκεφτείς και να ξεφύγεις..Άλλωστε όταν χτυπιέσαι όλη μέρα κάθε μέρα επί μονίμου βάσεως σε άλλους ρυθμούς πιο γρήγορους,πιο θορυβώδεις ,πιο"σκληρούς και ανελέητους"κάποιες φορές ένα διάλυμα είναι απαραίτητο!..Δεν μπορώ να πω οτι δεν μου άρεσε το καλοκαίρι,αντίθετα το αγάπησα πιο πολύ από κάθε άλλη φορά...κάθε χρόνο όλο και περισσότερο απλά το φθινόπωρο είναι το κάτι διαφορετικό..είναι μαγικό...Σε υπνωτίζει με όλες του τις δυνάμεις...Καταρρέεις στην αγκαλιά του μαζί με τα φύλλα των δέντρων που πέφτουν, νιώθοντας μεγαλύτερη δύναμη μέσα στην αδυναμία που ξέρεις πια να κρύβεις καλά...Ίσως να είναι κάτι σαν αποτοξίνωση από κάθε έντονο τρόμαγμα.. ναι από εκείνα,θυμάσαι?εκείνα που αποζητούσες με ζήλο το καλοκαίρι και κάθε περασμένο καλοκαίρι..Εκείνα που παρακαλούσες να σε αποτελειώσουν με τον πιο σκληρό και μαζί απελευθερωτικό και γλυκό τρόπο που μπορούσαν..εκείνα που έλεγες πως δεν θα ξεχάσεις και όμως τα ξέχασες...και μετά σε ξέχασαν και αυτά με την σειρά τους...Ναι, εκείνα λοιπόν που δοκίμασες να σκοτώσεις αλλά έζησαν.Τώρα κάθε είδους νέου τραντάγματος πιο ευπρόσδεκτο απο πότε μαζί με το αντίδοτο των παρασκευιατικων βροχερών φθινοπωρινών απογευμάτων..ναι εκείνων λοιπόν με την ζωγραφική και το πιάνο, που κλείνεις τα πάντα και κλείνεσαι και εσύ ψυχικά..Ξαναβρισκεις τον χαμένο και φθαρμένο πια μικρο εαυτό σου και αρχίζεις να θυμάσαι το γιατί οι λέξεις αποξένωση και αποτοξίνωση μοιάζουν τόσο πολύ..Το παραδέχεσαι,αναζητάς άρρωστα λίγες ώρες ησυχίας..την συνδυάζεις σε μεγάλο βαθμό με την μοναξιά εσυ,αναιδές ,μικρόψυχο,δειλό,άλλο εγω που κρύβεσαι πίσω από τις σκιές του κόσμου,εσύ που κουράστηκες να τρέχεις πίσω απο κάτι που δεν φτάνεις και όμως εσύ λοιπόν το αναιδές,μικρόψυχο,δειλό κριμένο άλλο εγώ τρέμεις στην ιδέα της απόλυτης μοναξιάς και αν οι δυνατοί είναι εκείνοι που μπορούνε να λυγίζουν σαν τα μεγάλα δεντρά στις θύελλες τότε ναι, τα κατάφερες αναιδές μικρόψυχο δειλό κριμένο χρονιά τώρα στις σκιές του κόσμου άλλο εγώ...Και μετά απο αυτό? τι έκανες μετά απο αυτό?Κατάντησες τελικά ξεχασμένο όσο και αν προσπάθησες να το κρατήσεις...και τότε πια ειναι η διάφορα που διεκδίκησες με τόσο κόπο?

Απλά από τότε κάθε μέρα έγινε παρασκευιατικο φθινοπωρινό απόγευμα με τσάι βροχή και πιάνο

2 σχόλια: